Τα ανωτέρω σχόλια δείγμα κάποιων που ανέβηκαν κάτω από άρθρα σχετικά με το περιστατικό κακοποίησης της 19χρονης φοιτήτριας. Η άφεση αμαρτιών προς τον γιατρό που καταδικάστηκε για την επίθεση, είναι το λιγότερο ανησυχητική, δεδομένου πως τα σχόλια προέρχονται από ανθρώπους της διπλανής πόρτας.
Αντιγράφουμε από παλαιότερο άρθρο του Kollect (δεν υφίσταται πλέον ως ιστοσελίδα, εξ ου η μη παράθεση λινκ)
Τα θύματα βιασμού ή σεξουαλικής επίθεσης, τα αντιμετωπίζουν σαν μια πράξη βίας και όχι σεξ. Είναι κάτι που αλλάζει τη ζωή του θύματος και το μόνο που μπορεί να ιδωθεί σαν θετικό είναι αν το θύμα ξεφύγει ζωντανό και αρτιμελές.
Θυμάστε άραγε το 2012 την υπόθεση της Τζιότι Σινγκ Παντέι ή Νιρμπχάγια, όπως την αποκαλούσαν οι φίλοι της, που έπεσε θύμα ομαδικού βιασμού μέσα σε λεωφορείο στο Νέο Δελχί, με τους δράστες να την καρφώνουν με μεταλλικό παλούκι προτού την πετάξουν στο δρόμο;
Οι γυναίκες προκαλούν με το ντύσιμο και την συμπεριφορά τους και κατ’ επέκταση επιζητούν τον βιασμό τους (που στο μυαλό του θύτη είναι σεξ).
Μια ματιά σε ειδησεογραφία προηγουμένων ετών και μάλιστα σε παγκόσμια κλίμακα, καθώς και μια σωρεία ερευνών, έχει αποδείξει πως η συντριπτική πλειοψηφία των βιασμών είναι προμελετημένοι. Χιλιάδες γυναίκες, παιδιά και άντρες κάθε εμφάνισης, συμπεριφοράς και νοοτροπίας βιάζονται κάθε χρόνο. Ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες στο βιασμό είναι η περίσταση. Η “ευκαιρία” πιο απλά.
Οι γυναίκες έχουν φαντασιώσεις στις οποίες είναι θύματα βιασμού.
Η λέξη «φαντασίωση», λέει κάτι; Στο συναινετικό σεξ, η κάθε φαντασίωση μπορεί να είναι αποδεκτή και αυτό επειδή η κατάσταση είναι ελεγχόμενη και μπορεί να σταματήσει ανά πάσα στιγμή με μία λέξη. Ο βιασμός όμως; Σταματάει με μια κουβέντα;
Θύματα βιασμού πέφτουν συνήθως νέες, όμορφες, προκλητικές και ελκυστικές γυναίκες.
Κι’ όμως, θύμα βιασμού μπορεί να πέσει ο οποιοσδήποτε άνθρωπος ανεξαρτήτως ηλικίας, φίλου, ντυσίματος ή εμφάνισης και ανά πάσα στιγμή. Το βασικό χαρακτηριστικό για επιλογή θύματος είναι η δυνατότητα να τρομοκρατηθεί (το θύμα) και να τεθεί υπό έλεγχο. Μόλις το 1991 υπήρχαν 20.000 θύματα βιασμού που ήταν άντρες από 12 ετών και πάνω. Θέλετε να ψάξουμε τα στατιστικά σήμερα;
Ο βιασμός είναι ένα σπάνιο έγκλημα και κατά κανόνα γίνεται από άτομα κατώτερης μόρφωσης, φτωχά και περιθωριακά.
Με κάποια στοιχεία που προκύπτουν από υπουργεία δικαιοσύνης δυτικών χωρών, πιάνοντάς τα αναλογικά, προκύπτει πως σε μια χώρα του πληθυσμού των ΗΠΑ βιάζονται σχεδόν 300.000 άτομα τον χρόνο, στην πλειοψηφία τους γυναίκες. Οι δε βιαστές προέρχονται από όλες τις κοινωνικές βαθμίδες και μπορεί να είναι κυριολεκτικά ο οποιοσδήποτε, ένας δικηγόρος, ένας αστυνόμος, ένας ζητιάνος, ένας παπάς.
Πολλοί μάλιστα βιασμοί δεν αναφέρονται στις αρχές είτε λόγο φόβου αντιποίνων είτε για άλλους κοινωνικούς λόγους.
Οι βιασμοί γίνονται τη νύχτα σε δρόμους, σοκάκια και πλατείες.
Οι βιασμοί γίνονται ανά πάσα στιγμή και ανά πάσα ώρα. 365 ημερες τον χρόνο και όλο το 24ωρο. Πολλοί βιασμοί μάλιστα γίνονται μέσα στον χώρο του του θύματος, ακόμα και σε επαγγελματικούς χώρους. Μετά τον βιασμό το θύμα μπορεί να επιστρέψει στην κανονική της ζωή σαν να μη συνέβη τίποτα. Άλλωστε, οι περισσότεροι βιαστές βιάζουν μία φορά και μετά σταματούν. Θυμάστε τον ομαδικό βιασμό της Ουκρανής δημοσιογράφου μέρα μεσημέρι στην πλατεία κατά την «αραβική άνοιξη»;
Μετά τον βιασμό το θύμα μπορεί να έχει μια καλύτερη εικόνα για τα όρια της σωματικής και ψυχολογικής αντοχής της, ίσως να ανακαλύψει και τα προσωπικά όρια της δύναμης του, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως θα έχει αλλάξει για πάντα. Ο βιασμός είναι μια «εμπειρία» που αλλάζει εντελώς την ζωή. Λίγα εγκλήματα φέρουν τόσο δυνατό στίγμα όπως αυτό του βιασμού. Μας αρέσει να πιστεύουμε πως μιας και η κοπέλα (για παράδειγμα) είχε πιεί παραπάνω, είχε ντυθεί προκλητικά, κυκλοφορούσε αργά, μιλούσε με άγνωστους, “προκάλεσε” το βιαστή της, και εμείς που δεν κάνουμε τίποτα από αυτά είμαστε ασφαλείς. Η αλήθεια είναι πως η βία είναι βία και το όχι είναι όχι.
Ανάμεσα σε συζύγους, δεν υφίσταται σαν έννοια ποινική ή ηθική ο βιασμός.
Δηλαδή, οι παντρεμένες έχουν λιγότερα δικαιώματα από ότι οι ελεύθερες;
Ο βιασμός σαν χειραγωγημένη επιβολή και… διαπαιδαγώγηση
Επειδή ο βιασμός έχει να κάνει με την εξουσία, την επιβολή και τη χειραγώγηση είναι τουλάχιστον απαράδεκτο το έμμεσο ή άμεσο συγχωροχάρτι, είτε σε δηλώσεις είτε σε σεξιστικά σχόλια είτε σιωπώντας, σε βιαστές και μπήχτες που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Πρέπει να σταματήσει η σιωπηρή συναίνεση και ανοχή. Πρέπει να παλέψουμε για την ανατροπή της αναπαραγωγής του κακού πατριαρχικού πρότυπου, του σεξιστικού λόγου και της έμφυλης βίας σε μια κοινωνία που ζέχνει. Μεγαλώνουμε παιδιά (ή, για όσους δεν έχουμε, συμπεριφερόμαστε απέναντί τους) συχνά διαιωνίζοντας πρότυπα εποχών στις οποίες ο άντρας ήταν ο παντοδύναμος και η γυναίκα
Τα επίσημα στατιστικά μας είναι γενικά κι αόριστα κι αντλούνται μόνο από περιπτώσεις που έχουν φτάσει στ’ αυτιά της αστυνομίας. Πέφτουμε στη λούπα της πολιτικής ορθότητας και στην εύκολη λύση του χαρακτηρισμού και της εξύβρισης κάποιου ως »μισογύνη», χωρίς να ζητάμε ενεργά να απολογηθεί για τη στάση του αυτή, εφόσον η συμπεριφορά του είναι ένα κακό παράδειγμα.
Είναι οι μικρές λεπτομέρειες που μας ξεφεύγουν, στη συμπεριφορά μας, που οδηγούν στη διατήρηση αυτής της κουλτούρας. Ο βιασμός μέσα σε μια κοινωνία όπως η ελληνική αποτελεί μια σιωπηρή ιστορία με «σκοτεινούς αριθμούς», βασικά ένα προσωπικό ζήτημα καταδικασμένο με ντροπή να συζητιέται στην ιδιωτική σφαίρα, στην καλύτερη περίπτωση ένα θέμα για τα αστυνομικά δελτία ειδήσεων. Η κουλτούρα, δε, του βιασμού – που για μας αποτελεί όλο το έδαφος προετοιμασίας του εγκλήματος – είναι απλώς αυτονόητη.
Η γυναίκα ως αναπαραγωγική μήτρα και ο βιασμός ως μέσο πολέμου, δημογραφικό και έκτρωση, το καμάκι στα νησιά «μας», τα σεξοπάζαρα και η σωματεμπορία, οι γάμοι των ελληναράδων στην Ουκρανία αλλά και τα πορνο-καταναλωτικά τους ταξίδια στο Σαντάνσκι της Βουλγαρίας είναι μικρά-μικρά θέματα και, φαινομενικά, ασύνδετα μεταξύ τους που όμως συναντώνται όσο ποτέ άλλοτε με το… αόρατο νήμα της ελληνικής κανονιστικής «αρρενωπότητας».
Επίλογος
Η πράξη του βιασμού, οφείλεται στις πατριαρχικές δομές και στην «δικαιολόγηση» των πράξεων που εμπεριέχουν σεξουαλική βια, βαφτίζοντάς τις σαν «πάθος». Η -ελαφρά τη καρδία- απενεχοποίηση των θυτών σε μια κοινωνία που θέλει να αυτοαποκαλείται προοδευτική, αποδεικνύει πως τα αρχέγονα (κακά) κατάλοιπα της προϊστορικής εποχής, είναι παρόντα και επιμένουν να διαιωνίζονται.
o-klooun.com
