Γράφει ο Νίκος Πολυμενάκος
Ξύπνησα τρομαγμένος… Δεν είναι και λίγο να σε κυνηγάει στον ύπνο σου μια αναμαλλιασμένη μπάλα κορωνοϊού και φθάνοντας λαχανιασμένος στην εξώπορτα του σπιτιού να μη βρίσκεις τα κλειδιά σου…
Άναψα το τζάκι, μόνιμη συνήθεια και θαλπωρή, κατά τη χειμερινή περίοδο, από τα χρόνια των μνημονίων, έφτιαξα το καφεδάκι μου, όπως πάντοτε ελληνικό, και άραξα να τον απολαύσω.
-Θα μου φτιάξεις έναν καφέ, μέχρι να βγάλω τα ρούχα από το πλυντήριο και να τα απλώσω;
Έχω εμπεδώσει πλήρως πως οι ερωτήσεις μιας συζύγου δεν εντάσσονται στην κατηγορία κρίσεως, αλλά της επιθυμίας. Δεν υπάρχουν άντρες που να ορθώνουν ανάστημα άρνησης στις επιθυμίες των γυναικών, κι εγώ δεν έχω τη διάθεση, ούτε θα πάρω το ρίσκο, να αποτελέσω την εξαίρεση του κανόνα.
Η σύζυγος μου έσκασε ένα χαμόγελο χαρίζοντάς μου κι ένα φιλάκι, στη θέα του περιποιημένου καφέ. Στα 35 χρόνια συμβίωσης 12.775 φιλιά έχω κερδισμένα από τους καφέδες.
Στην τηλεόραση, κοινώς χαζοκούτι, τα κανάλια ανταγωνίζονται στην κορωνολαγνεία, σε 24ωρη βάση. Παν «χιλιόμετρο» άριστον…
Η σύζυγος απαυδισμένη πέταξε το τηλεκοντρόλ στον καναπέ.
-Τέλος με την τηλεόραση. Δεν αντέχω άλλο κορωνοϊό. Τέρμα οι κορωνοεικόνες και τα κορωνοακούσματα. Θετικές σκέψεις, θετική ενέργεια. Το άκουσες;
– Το άκουσα και συμφωνώ καλή μου…
-Ωραία, θα προγραμματίσουμε διακοπές για το καλοκαίρι. Δέκα χρόνια έχουμε να πάμε διακοπές με τα μνημόνια, δε θα κάνουμε άλλα δέκα για τον κορωνοϊό… Τι προτείνεις;
-Την Κορώνη.
-Και γιατί την Κορώνη;
– «Έχω μπάρμπα στην Κορώνη». Θα μας έρθει πιο φθηνά.
– Καλά, τώρα γελάσαμε…
-Αν δε σου αρέσει, σκέφτομαι την Κορωνησία.
-Κατά που πέφτει αυτή;
-Πανέμορφο ψαροχώρι της Άρτας. Και ξέρεις πόσο μου αρέσει το ψάρεμα….
-Κάτι καλύτερο δεν έχεις να προτείνεις;
-Τη βίλα-ξενοδοχείο του Κορωναίου στα Φηρά της Σαντορίνης. Καταπληκτικό μέρος.
– Δε βλέπω να σοβαρεύεσαι, αλλά και πότε υπήρξες σοβαρός…Τέλος πάντων, ας παίξουμε το παιχνίδι των ερωτήσεων, να περάσει λίγο η ώρα. Στις 5 σωστές απαντήσεις ο νικητής.
-Ωραία, ας ξεκινήσω εγώ. Τι είναι η κορώνα;
– Το στέμμα.
-Λάθος. Είναι και το στέμμα, αλλά είναι και σύμβολο της μουσικής σημειογραφίας που σηματοδοτεί τη διάρκεια επιμήκυνσης μιας νότας. Κι εγώ εννοούσα το δεύτερο.
-Ήσουν, άρα, ασαφής, δεν το διευκρίνισες.
-Κι εσύ αφελής, δεν ευθύνομαι εγώ… Η σειρά σου για ερώτηση.
-Ποιος είναι ο μεγαλύτερο μπασκετμπολίστας μετά τον Γκάλη;
-Καλαθοσφαιριστή εννοείς;
-Ναι, καλαθοσφαιριστή.
– Ο Άγγελος Κορωνιός. Σειρά μου Τώρα, πού βρίσκεται η κρήνη του Κορώνη Μαγαρά; Αν τη θεωρείς δύσκολη απάντησέ μου που βρίσκεται η λίμνη Κορώνεια.
-Ας το σταματήσουμε, το διακωμωδείς, δεν οδηγεί πουθενά. Ας παίξουμε κάποιο άλλο παιχνίδι
Έβγαλα από την τσέπη μου ένα κέρμα του ενός ευρώ και το στριφογύρισα.
-Ας παίξουμε κορώνα – γράμματα.
Η σύζυγος άρπαξε νευριασμένη το κέρμα, άνοιξε το παράθυρο και το σφεντούριξε στην παρακείμενη αλάνα, αποχωρώντας προς την κουζίνα.
Άνοιξα τον υπολογιστή για μια μικρή περιήγηση, αφού η τηλεόραση θα παραμείνει κλειστή. Δεν μας έφταναν τα προληπτικά μέτρα της Κυβέρνησης, ακολούθησαν και τα περιοριστικά μέτρα της συζύγου…
Είχα απορροφηθεί με την ανάγνωση ενός άρθρου, όταν με απέσπασε η φωνή της συζύγου.
-Τι διαβάζεις;
-Τους τύπους του Covid-19.
– Ξεχάσαμε τώρα τα ελληνικά;
-Εσύ μου απαγόρεψες να χρησιμοποιώ λέξεις που έχουνε ρίζα κορο-.
-Αίρεται η απαγόρευση.
-Αν είναι έτσι, τους τύπους του κορωνοϊού.
-Επανέρχεται η απαγόρευση, γιατί θα με τρελάνεις. Και πήγαινε στην αποθήκη να μου φέρεις λίγο λάδι γιατί πρέπει και να μαγειρέψω.
Στην αποθήκη επέλεξα να γεμίσω το ροΐ με λάδι κορωνέικο. Έχουν περάσει αρκετοί μήνες από το λιομάζεμα και θα έχει ήδη ξεπικρίσει.
-Θα δοκιμάσουμε το κορωνέικο λάδι, έχει ξεπικρίσει, είπα χαρούμενος στη σύζυγο καθώς μου άνοιγε την πόρτα.
Μόλις που πρόλαβα να παρατηρήσω τα νεύρα που φούντωναν στο πρόσωπό της, λίγο πριν μου αρπάξει το ροΐ και μου κλείσει ερμητικά και ηχηρά την πόρτα.
Χτύπησα για πολλοστή φορά, διακριτικά, την πόρτα.
-Άνοιξε ρε αγάπη μου, εγώ που σε έχω κορώνα στο κεφάλι μου.
-Ήμουνα έτοιμη να σου ανοίξω, αλλά τώρα ξέχνα το. Δε βάζεις μυαλό εσύ…
Θυμήθηκα το όνειρο που με ξύπνησε το πρωί. Βγήκε, το άτιμο, αληθινό…
Είχα απορροφηθεί αρκετό χρόνο στην αποθήκη, ανακαλύπτοντας «θησαυρούς» που είχα λησμονήσει ή αγνοούσα την ύπαρξή τους, όταν άκουσα βιαστικά βήματα να ξεμακραίνουν στη σκάλα.
Άνοιξα την πόρτα της αποθήκης κι αντίκρυσα ένα αχνιστό πιάτο με περιεχόμενο την αγαπημένη μου παστιτσάδα.
Το παστίτσιο μου ανέβασε τη διάθεση και τις δυνάμεις και συνέχισα με αδημονία την εξερεύνηση.
Ξαφνικά χτύπησε, ξεχασμένο στην κωλότσεπη, το κινητό.
-Πάψε να γελάς συνέχεια. Μου έχεις κάνει τα νεύρα τσατάλια…
Ένας φίλος, παλιά, μου είχε επισημάνει, χαριτολογώντας, πως πετυχημένος άντρας είναι εκείνος που στην πενταετία μπορεί να αλλάζει αυτοκίνητο και γυναίκα…
Μου αρέσει όμως και καλά περνάω ως αποτυχημένος.
Όσο για τον κορωνοϊό και μέχρι να δημιουργηθεί το κατάλληλο εμβόλιο και να υπάρξει η αποτελεσματική θεραπεία, τη μόνη ίαση αποτελούν το γέλιο και το να συνεχίσουμε να είμαστε ο εαυτός μας.
Υ.Γ.1 « Στα Κινέζικα, η λέξη «κρίση» γράφεται με δύο γράμματα. Το ένα σημαίνει κίνδυνος και το άλλο σημαίνει ευκαιρία.»
Υ.Γ.2 «Η πιο χαμένη από όλες τις μέρες είναι εκείνη που δεν γελάσαμε.»
Νίκος Πολυμενάκος
