O καθένας έχει το δικαίωμα να έχει τη δική του άποψη, αρκεί να συμφωνεί με τη δική μου». Από τη «Δίκη» του Φ. Κάφκα.
Με τη λογοκρισία του άρθρου της Ελενας Ακρίτα από την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» και την αναγκαστική παραίτηση της Δήμητρας Κρουστάλλη από το «ΒΗΜΑ» για ένα ρεπορτάζ που ενόχλησε την κυβέρνηση, ο αυταρχισμός του συστήματος Μητσοτάκη, που ήταν ήδη ορατός, κορυφώθηκε.
Ήταν σαφές από την αρχή ότι ο έλεγχος των ΜΜΕ είναι κεντρική προτεραιότητα για το επιτελείο του πρωθυπουργού. Γι’ αυτό εργάζονται δώδεκα δημοσιογράφοι στο Μέγαρο Μαξίμου: Για να δοθεί το μήνυμα σε καιρούς οικονομικής δυσπραγίας ότι στο βάθος υπάρχει ανταμοιβή, ότι οι αντιΣΥΡΙΖΑ αγώνες δικαιώνονται.
Για τον ίδιο λόγο φτιάχτηκε η λίστα Πέτσα με δώρα στα ΜΜΕ χωρίς κριτήρια και κανόνες – όπως θέλει το αφεντικό. Και ταυτόχρονα διευκολύνθηκαν οι καναλάρχες ώστε να μη δεσμεύονται από τις δόσεις για την αδειοδότηση των καναλιών που τους είχε επιβάλει η προηγούμενη κυβέρνηση.
Ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του Μεγάρου Μαξίμου είναι πανίσχυρος. Μπορεί να γίνονται λαθάκια, όπως η δημοσίευση οδηγιών που θα έπρεπε να ακολουθηθούν χωρίς να γίνουν γνωστές, αλλά η γενική εικόνα είναι ότι κάνουν ό,τι θέλουν.
Αν θέλουν να «κατεβάσουν» τη βόλτα του πρωθυπουργού στην Πάρνηθα την κατεβάζουν, αν θέλουν να «ανεβάσουν» τη «βίλα» του Τσίπρα το κάνουν πρώτο θέμα, αν δεν τους αρέσει η διαφοροποίηση του Δένδια την πνίγουν, αν τους εξυπηρετεί η ανάρτηση του Πολάκη την υπερπροβάλλουν.
Η έκθεση του ΕΣΡ επιβεβαίωσε τη μεροληψία των καναλιών υπέρ της κυβέρνησης, όπως αποτυπώνεται στα ποσοστικά στοιχεία, ενώ το ΚΙΝΑΛ έχει δώσει στη δημοσιότητα πίνακες που δείχνουν πόσο αυθαίρετη είναι η επιλογή εκπροσώπων των κομμάτων από τους τηλεοπτικούς σταθμούς.
Συμβαίνουν απίθανα πράγματα: Δημοσιογράφοι εύχονται «καλή δύναμη» σε υπουργούς που τους παίρνουν συνέντευξη, άλλες κοινοποιούν ανακοινώσεις τους και φορούν Zeus & Dione ή ευχαριστούν δημόσια τη Μαρέβα Μητσοτάκη που ενδιαφέρθηκε για την υγεία τους.
Αλλά με την Ακρίτα και την Κρουστάλλη το παιχνίδι αγρίεψε, περάσαμε σε άλλο στάδιο καθεστωτισμού. Δεν υπάρχει μόνο χειραγώγηση, συναλλαγή, εκμαυλισμός αλλά και εξαφάνιση της ενοχλητικής φωνής, εξόντωση όποιου θεωρηθεί επικίνδυνος είτε λόγω απόψεων (περίπτωση Ακρίτα) είτε λόγω αξιοπρέπειας (περίπτωση Κρουστάλλη).
Είναι ένα μήνυμα παραδειγματισμού και εκφοβισμού με σκοπό τη διαμόρφωση ενός περιβάλλοντος απόλυτης επικοινωνιακής ασφάλειας που θα τους επιτρέψει να διαχειριστούν το πολιτικό κόστος από την αποτυχία της πολιτικής δημόσιας υγείας και των αλλεπάλληλων ματαιώσεων στα ελληνοτουρκικά.
Ο Γιόζεφ Κ. στη «Δίκη» του Κάφκα ήταν εντελώς μόνος απέναντι στον Λεβιάθαν ενός παράλογου και αυταρχικού καθεστώτος. Κι αυτός ίσως είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Να γίνονται οι «φόνοι» μέσα στη σιωπή και την αδιαφορία, ακόμη και με χειροκροτήματα -χωρίς να είναι ξεκάθαρο τι από τα δύο είναι χειρότερο.
tvxs.gr/
