Το Ευαγγέλιο και ο Απόστολος της Κυριακής , το κάλεσμα των τεσσάρων ψαράδων

0

«Ἁλιεῖς ἀνθρώπων»

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 10 Ἰουνίου 2018, Β΄ Ματθαίου, (Ματθ. δ΄ 18-23)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, περιπατῶν ὁ ᾿Ιησοῦς παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας εἶδε δύο ἀδελφούς, Σίμωνα τὸν λεγόμενον Πέτρον καὶ ᾿Ανδρέαν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, βάλλοντας ἀμφίβληστρον εἰς τὴν θάλασσαν· ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς· καὶ λέγει αὐτοῖς· δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων. οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ.

Καὶ προβὰς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄλλους δύο ἀδελφούς, ᾿Ιάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ ᾿Ιωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ Ζεβεδαίου τοῦ πατρὸς αὐτῶν καταρτίζοντας τὰ δίκτυα αὐτῶν, καὶ ἐκάλεσεν αὐτούς. οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ.

Καὶ περιῆγεν ὅλην τὴν Γαλιλαίαν ὁ ᾿Ιησοῦς διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

 

1. Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΛΗΣΕΩΣ

Ὁ Κύριος περιπατεῖ στὴν ἀκρογιαλιὰ τῆς Γαλιλαίας καὶ συναντᾷ ἐκεῖ δύο ἀδελφούς, τὸν Πέτρο καὶ τὸν Ἀνδρέα, ποὺ ἦσαν ψαράδες καὶ ἔρριχναν τὰ δίχτυα τους στὴ λίμνη. Καὶ τοὺς λέγει: Ἀκολουθῆστε με κι ἐγὼ θὰ σᾶς κάμω «ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Τοὺς προσκαλεῖ ἀπὸ ψαράδες ἰχθύων νὰ γίνουν ψαράδες ἀνθρώπων. Βέβαια αὐτὴ ἡ πρόσκλησις δὲν ἔγινε ξαφνικά. Ὁ Κύριος δὲν τοὺς συναντᾷ γιὰ πρώτη φορὰ σήμερα. Τοὺς εἶχε συναντήσει κι ἄλλη φορά, πρὶν ἀκόμη συλληφθῇ ὁ πρῶτος διδάσκαλός τους, ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής. Τότε οἱ δύο ψαράδες γνώρισαν τὸν Χριστό, συνωμίλησαν μαζί Του, ἐνθουσιάστηκαν ἀπὸ τὴν πρώτη αὐτὴ γνωριμία τους μαζί Του. Ὅμως κάποια στιγμὴ ὁ Κύριος ἀνεχώρησε ἀπὸ κοντά τους, κι αὐτοὶ ἔχασαν τὰ ἴχνη του. Ὅταν κατόπιν ὁ Ἰω-άννης ὁ Βαπτιστὴς φυλακίσθηκε ἀπὸ τὸν Ἡρώδη, οἱ δύο ψαράδες ἔμειναν χωρὶς διδάσκαλο. Καὶ ἐπανῆλθαν στὴν πατρίδα τους καὶ ἐξασκοῦσαν καὶ πάλι τὸ ἐπάγγελμα τοῦ ψαρᾶ.

Ὁ Κύριος μετὰ ἀπ’ ὅλα αὐτὰ λοιπὸν ἔρχεται καὶ πάλι κοντά τους. Δὲν τοὺς ἐγκαταλείπει ἀβοηθήτους. Ἀλλὰ ἔρχεται πάλι νὰ τοὺς βρῇ, νὰ τοὺς καλέσῃ σὲ μία κλῆσι ἱερὴ καὶ ἁγία, νὰ τοὺς καλέσῃ νὰ γίνουν μαθηταί του. Τοὺς ἄφησε βέβαια γιὰ κάποιο χρονικὸ διάστημα μόνους. Ποιὸς ξέρει πόσες σκέψεις ὑψηλὲς καὶ οὐράνιες θὰ πέρασαν ἀπὸ τὸν νοῦ τους, πόσες νοσταλγίες καὶ ἱερὲς ἐπιθυμίες θὰ κυριαρχοῦσαν στὴν καρδιά τους! Ὁ Κύριος ὅμως ξέρει τὰ πάντα. Ξέρει τὴν ἀγάπη τους γιὰ τὸν Μεσσία καὶ τὴν Βασιλεία του. Γνωρίζει τὸν πόθο τους γι’ Αὐτόν. Ὅμως δὲν βιάζεται. Περιμένει νὰ ζυμωθῇ καλὰ στὴν ψυχή τους ἡ ἐπιθυμία τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Καὶ μόνον ἀφοῦ φυλακίσθηκε ὁ πρῶτος διδάσκαλός τους, ἔρχεται καὶ πάλι καὶ τοὺς ζητεῖ νὰ ἀφήσουν τὰ δίχτυα τῶν ψαριῶν καὶ νὰ πάρουν ἀπὸ Ἐκείνον τὰ πνευματικὰ δίχτυα, νὰ τρέξουν στὴν θάλασσα τῶν ἀνθρώπων. Ἡ πρόσκλησι αὐτὴ λοιπὸν γίνεται στὴν κατάλληλη στιγμή. Ὁ χρόνος ποὺ κύλησε ἀπὸ τὴν πρώτη συνάντησι, ὁ χρόνος τῆς δικῆς του ἀπομακρύνσεως, τὸ γεγονὸς τῆς φυλακίσεως τοῦ Προδρόμου, ὁ χρόνος τῆς μοναξιᾶς τους καὶ τῆς νοσταλγίας τους, ὅλα ἦσαν μετρημένα μέσα στὴν θεία πανσοφία. Ἦταν ὁ κατάλληλος καιρὸς τῆς πνευματικῆς κυοφορίας, τῆς αὐξήσεως τοῦ ἱεροῦ πόθου, τῆς προετοιμασίας τῆς κλήσεως. Πόσο σοφὰ γίνονται ὅλα μέσα στὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, στὴν ζωὴ τῶν μαθητῶν ἀλλὰ καὶ στὴν δική μας ζωή! Καὶ στὰ μεγάλα καὶ ἱερά, καὶ στὰ ἁπλᾶ καὶ καθημερινά.

 

2. ΑΦΗΣΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Καὶ οἱ δύο ψαράδες λοιπὸν δείχνουν προθυμία τελεία καὶ ὁλοκληρωτικὴ στὴν κλῆσι τοῦ Χριστοῦ. «Ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ». Ἀμέσως ὑπάκουσαν καὶ ἄφησαν τὰ πάντα γιὰ χάρι του. Ἄφησαν τὰ δίχτυα τους, τὸ ἐπάγγελμά τους, τοὺς δικούς τους ἀνθρώπους. Καὶ Τὸν ἀκολούθησαν χωρὶς νὰ ἀναβάλουν τὴν ἀπόφασί τους. Δὲν εἶπαν στὸν Κύριο: Κύριε, νὰ πᾶμε πρῶτα στὸ σπίτι μας, νὰ συζητήσουμε τὸ θέμα αὐτὸ μὲ τοὺς δικούς μας. Ἀλλὰ ἀμέσως τὰ ἄφησαν ὅλα καὶ ἔγιναν μαθηταί του. Ἔδειξαν αὐταπάρνησι παραδειγματική. Ἔδειξαν ἀγάπη ὁλοκληρωτική. Μήπως εἶχαν δεῖ κανένα συγκλονιστικὸ θαῦμα; Μήπως εἶδαν καμμία ἐκπληκτικὴ θεραπεία, κάποια ἀνάστασι νεκροῦ; Τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτά. Αὐτὰ θὰ τὰ ἔβλεπαν κατόπιν. Τώρα αὐτοὶ εἶδαν μόνον δύο πρόσωπα, τὸν πρῶτο τους διδάσκαλο, τὸν ἔνσαρκο ἄγγελο τῆς ἐρήμου, τὸν Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο, καὶ τὸν δεύτερο Διδάσκαλό τους, τὸν ἀναμενόμενο Μεσσία, τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ μαρτυρία τοῦ πρώτου διδασκάλου τους γιὰ τὸν δεύτερο, ἀλλὰ καὶ ἡ δική τους ἐμπειρία ἡ προσωπικὴ μὲ τὸν Κύριο τοὺς ἦταν ἀρκετά. Καὶ τὰ ἐγκαταλείπουν ὅλα. Δίνουν τὸν ἑαυτό τους καὶ τὴν ζωή τους ὁλόκληρη στὰ χέρια τοῦ Μεσσία, ἀφοῦ πρῶτα ἔδωσαν τὴν καρδιά τους καὶ τὴν ἀγάπη τους σ’ Αὐτόν. Μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς τους οἱ δύο αὐτοὶ ἀγράμματοι καὶ ἄδολοι ψαράδες καταλάβαιναν αὐτὸ τὸ μυστήριο ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ καταλάβουν ἀμέτρητοι γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι. Καταλάβαιναν ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνας διδάσκαλος τοῦ Ἰσραὴλ ἀλλὰ ὁ Μεσσίας· Αὐτὸς ποὺ περίμεναν γιὰ αἰῶνες ὅλοι οἱ Ἰουδαῖοι. Γι’ αὐτὸ καὶ Τὸν ἀκολουθοῦσαν μὲ πλήρη ἀφοσίωσι καὶ ἀγάπη.

Καὶ μᾶς διδάσκουν οἱ δύο αὐτοὶ μαθηταὶ νὰ ἔχουμε κι ἐμεῖς ὁλοκληρωτικὴ ἀγάπη καὶ ἀφοσίωσι πρὸς τὸν Διδάσκαλό μας. Καὶ μάλιστα ἐμεῖς ξέρουμε πολὺ περισσότερα ἀπ’ ὅσα ἤξεραν τὴν ὥρα τῆς κλήσεως οἱ δύο μαθηταί. Ἐμεῖς ξέρουμε πόσο μᾶς ἀγάπησε ὁ Χριστὸς καὶ πόσο μᾶς ἀγαπᾷ. Λοιπόν, ἂς Τὸν ἀγαπήσουμε ὁλοκαρδίως. Ὁ Κύριος βέβαια δὲν ζητεῖ ἀπ’ ὅλους μας νὰ ἐγκαταλείψουμε «πλοῖα καὶ δίκτυα», ἀλλὰ τὰ πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες μας. Καὶ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε προσφέροντάς Του τὶς καρδιές μας καὶ τὴν ζωή μας.

 

 

Ἀνταπόδοση ἐξαιρετική

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 10 Ίουνίου 2018 (Ρωμ. β΄ 10-16)

Ἀδελφοί, δόξα καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη παντὶ τῷ ἐργαζομένῳ τὸ ἀγαθόν, Ἰουδαίῳ τε πρῶτον καὶ Ἕλληνι· οὐ γὰρ ἔστι προσωποληψία παρὰ τῷ Θεῷ. ὅσοι γὰρ ἀνόμως ἥμαρτον, ἀνόμως καὶ ἀπολοῦνται· καὶ ὅσοι ἐν νόμῳ ἥμαρτον, διὰ νόμου κριθήσονται. οὐ γὰρ οἱ ἀκροαταὶ τοῦ νόμου δίκαιοι παρὰ τῷ Θεῷ, ἀλλ᾿ οἱ ποιηταὶ τοῦ νόμου δικαιωθήσονται. ὅταν γὰρ ἔθνη τὰ μὴ νόμον ἔχοντα φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιῇ, οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες ἑαυτοῖς εἰσι νόμος, οἵτινες ἐνδείκνυνται τὸ ἔργον τοῦ νόμου γραπτὸν ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν, συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως καὶ μεταξὺ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἢ καὶ ἀπολογουμένων — ἐν ἡμέρᾳ ὅτε κρινεῖ ὁ Θεὸς τὰ κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

 

«Δόξα καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη παντὶ τῷ ἐργαζομένῳ τὸ ἀγαθὸν»

Ὕψιστη ἐπαγγελία, πολὺ μεγάλη ὑπόσχεση περιλαμβάνεται στὸν στίχο ποὺ προτάξαμε, τὸν ὁποῖο ἀκούσαμε στὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας! Ποιὸ εἶναι τὸ περιεχόμενο αὐτῆς τῆς ἐπαγγελίας; Καθένας ποὺ ἐργάζεται τὸ ἀγαθό, θὰ λάβει πολὺ μεγάλη ἀνταπόδοση: δόξα, τιμὴ καὶ εἰρήνη!

Ἂς προσπαθήσουμε νὰ ἐμβαθύνουμε σ᾿ αὐτὴ τὴν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ καὶ κατόπιν ἂς δοῦμε πῶς αὐτὴ μπορεῖ νὰ ἐπηρεάσει τὴ ζωή μας.

 

1. Ἀνεκτίμητη ἀνταπόδοση

Ὁ Θεὸς θὰ χαρίσει δόξα, τιμὴ καὶ εἰρήνη «παντὶ τῷ ἐργαζομένῳ τὸ ἀγαθόν», διαβεβαιώνει ὁ θεῖος Ἀπόστολος· δηλαδὴ ὄχι σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ ἐνίοτε κάνει κάποια καλὴ πράξη ἀλλὰ «τῷ ἐργαζομένῳ»· σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ συστηματικὰ ἐργάζεται τὸ ἀγαθό. Θὰ τὰ χαρίσει σὲ ὅλους τοὺς ἐνάρετους – κανένα δὲν θὰ παραβλέψει ὁ Θεός. Πότε ὅμως θὰ τοὺς ἀνταμείψει; Ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ ζωὴ θὰ τοὺς χαρίσει κάποια πρόγευση, ἡ πλήρης ὡστόσο ἀνταπόδοση θὰ γίνει κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία Του.

«Δόξα καὶ τιμὴ» θὰ εἶναι ἡ ἀνταπόδοση. Θὰ δοξάσει καὶ θὰ τιμήσει ὁ Κύριος τοὺς δικαίους. Διότι εἶπε: «Τοὺς δοξάζοντάς με δοξάσω» (Α´ Βασ. β´ 30). Οἱ δίκαιοι, αὐτοὶ ποὺ δόξασαν τὸν Θεὸ μὲ τὴν ὑπακοή τους σ᾿ Αὐτόν, αὐτοὶ ποὺ ἀληθινὰ Τὸν ἀγάπησαν καὶ πόθησαν τὴ Βασιλεία Του, «τότε», κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς κοινῆς ἀναστάσεως, «ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος», διαβεβαίωσε ὁ Κύριος (Ματθ. ιγ´ [13] 43)· θὰ λάμψουν σὰν τὸν ἥλιο, μὲ τὴν ἀπαστράπτουσα ὀμορφιὰ τῶν ἀρετῶν ποὺ καλλιέργησαν. Ὑπάρχει ἄραγε μεγαλύτερη τιμὴ ἀπὸ αὐτήν;Ὄχι ὅμως μόνο «δόξα καὶ τιμή», ἀλλὰ «καὶ εἰρήνη» θὰ τοὺς χαρισθεῖ: Ἡ γλυκύτατη καὶ πανευφρόσυνη εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποία κανεὶς νοῦς δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει (βλ. Φιλιπ. δ´ 7), θὰ πλημμυρίσει τὴν ὕπαρξή τους ἤδη ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ ζωὴ καὶ μάλιστα ἐκεῖ, στὴ Βασιλεία Του. Ὅπου κανένας πειρασμός, καμία ἁμαρτία, κανένας φόβος γιὰ ἔκπτωση ἀπὸ αὐτήν, οὔτε ὁ παραμικρὸς ἔλεγχος τῆς συνειδήσεως, καμία στέρηση, καμία θλίψη· ἀλλὰ μόνο ὁλοζώντανη κοινωνία τοῦ Θεοῦ (βλ. Α´ Κορ. ιγ´ [13] 12), ἀπέραντη καὶ ἀδιατάρακτη μακαριότητα, πλήρης ἱκανοποίηση ὅλων τῶν μεγάλων τους πόθων, τέλειος χορτασμὸς τῆς ψυχῆς θὰ ἐπικρατεῖ.

 

2. Προοπτικὴ αἰωνιότητος, ἀκλόνητη πίστη στὴ θεία ἀνταπόδοση

Τί μεγάλος θησαυρὸς εἶναι ἡ ἀρετή, τί μεγάλη χαρά, τί μεγάλη εὐλογία! Λοιπόν; Εἶναι καιρὸς νὰ σηκώσουμε τὰ μάτια μας ἀπὸ τοὺς ἐπίγειους στόχους μας – νὰ μὴν ἔχουν τὴν πρώτη θέση στὴ ζωή μας. Εἶναι καιρὸς νὰ πλατύνουμε τὸν ὁρίζοντα τῶν ἐπιδιώξεών μας· νὰ στυλώσουμε τὸ βλέμμα μας στὸ τέλος τῆς ἱστορίας, στὴν κρίση τοῦ Θεοῦ, τὴν ἀληθινή, τὴ δίκαιη, τὴν τελεσίδικη.

Ἐπίσης νὰ σκεφθοῦμε: Πόσο εἴμαστε ἐλεύθεροι ἀπὸ τὴ μικρόψυχη ἀπαίτηση νὰ ἔχουμε ἀναγνώριση καὶ νὰ λαμβάνουμε ἀνταπόδοση γιὰ τὰ καλά μας ἔργα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸν Θεὸ ἐδῶ καὶ τώρα; Ἂν ὅσοι εὐεργετήθηκαν ἀπὸ ἐμᾶς, δὲν ἀναγνωρίζουν τὸ καλὸ ποὺ τοὺς κάναμε· ἂν ἔρχονται θλίψεις καὶ πειρασμοί, ἐνῶ ἀγωνιζόμαστε νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ· ἂν στὴ δοκιμασία μας δὲν νιώθουμε καμιὰ παρηγοριά, ἀλλὰ ὁ Θεὸς σιωπᾶ καὶ οἱ ἄνθρωποι μᾶς χλευάζουν γιὰ τὴν ἄκαρπη, ὅπως λένε, εὐσέβειά μας· ἂν ζοῦμε κάτι ἐλάχιστο ἀπὸ τὸ φοβερὸ μαρτύριο τοῦ Ἰώβ, τότε ἡ καρδιά μας ἂς πιστεύει ἀκλόνητα σ᾿ αὐτὴ τὴ θεία ὑπόσχεση: «δόξα καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη παντὶ τῷ ἐργαζομένῳ τὸ ἀγαθόν»!

***

Ὁ Θεὸς εἶναι Κριτὴς ἀπροσωπόληπτος, δηλαδὴ ἀποδίδει δικαιοσύνη χωρὶς νὰ χαρίζεται σὲ πρόσωπα. Ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἄνθρωποι, εἴτε εἶναι Ἰουδαῖοι εἴτε ὄχι, θὰ κριθοῦν μὲ βάση τὴ ζωή τους, τὴ συμπεριφορά, τὶς ἐπιλογές τους, καὶ μὲ βάση τὶς εὐκαιρίες ποὺ εἶχαν νὰ γνωρίσουν τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ ὑπογραμμίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπή. Ἑπομένως οὔτε γιὰ μᾶς ποὺ εἴμαστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ εἶναι βέβαιη ἡ σωτηρία, ἁπλῶς καὶ μόνο ἐπειδὴ εἴμαστε βαπτισμένοι. Οἱ καταπληκτικὲς ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ ἀνήκουν στοὺς φιλόπονους ἐργάτες τῆς ἀρετῆς. Εὐτυχὴς ὅποιος δὲν ἐφησυχάζει, ἀλλὰ ἀγωνίζεται μὲ ὑπομονὴ καὶ ταπεινὴ ἐλπίδα γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς του καὶ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ.

/antexoume.wordpress.com/

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ (τα ονόματα και ο βίος τους, το απολυτίκιό τους)

ceb1ceb3ceb9cebfcf81ceb5ceb9cf84cf89cebd-cf80ceb1cf84ceb5cf81cf89cebdΤην Β’ Κυριακή του Ματθαίου κάθε έτους, μετά την Κυριακή των Αγίων Πάντων, εορτάζουμε την μνήμη πάντων των εν Αγίω Όρει διαλαμψάντων Οσίων Πατέρων. Οι Αγιορείτες Άγιοι αντιλήφθηκαν την κλήση αυτή από τον Θεό και έφθασαν σε ύψη αρετής. Σύμφωνα με το βιβλίο του λόγιου μοναχού Μωυσή του Αγιορείτου, αριθμούνται οι Άγιοι Πατέρες του Άθω σε450, ενώ χιλιάδες είναι οι αφανείς και άγνωστοι άγιοι ασκητές, οι οποίοι αγίασαν τα χώματα του Άθω και έγιναν η αιτία για να ονομαστεί το Όρος Άγιον.

Η κοινή εορτή όλων των Αγιορειτών Αγίων καθιερώθηκε μετά την σύνθεση της ακολουθίας και των εγκωμίων από τον πολυγραφότατο και ιερώτατο Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη κατά τον 19ο αιώνα. Στον Άγιο Νικόδημο οφείλουμε το απολυτίκιο των Αγιορειτών Αγίων (δες παρακάτω).

Από τον ασκητή Όσιο Πέτρο  ως τους γέροντες των ημερών μας είναι πολλές οι άγιες μορφές του Αγίου Όρους που έζησαν σαν άγγελοι, όπως αναφέρει και το απολυτίκιο τους. Η μεγαλύτερη προσφορά του Αγιορειτών Αγίων είναι η προστασία του Ορθόδοξου δόγματος σε όλες τις Ορθόδοξες χώρες και της πνευματικής κληρονομιάς της Ορθοδοξίας. Ας δούμε τι αναφέρει ο Γέροντας Μωυσής για ένα μέρος των Αγίων του Αγίου Όρους:

Ο κτήτορας της Αθ Οωνικής μονής Χιλανδαρίου Άγιος Σάββας, για την υποστήριξή των ορθών δογμάτων έναντι των Λατίνων στη Θεσσαλονίκη δέχθηκε διωγμούς, τους οποίους υπέμεινε άριστα. Ο οσιομάρτυς Ιωάννης Δοχειαρίτης (1275) Για την ομολογία του υπέστη μαρτυρικό θάνατο από προδότη φιλενωτικό και λατινόφρονα μαθητή του. Το αυτό και ο μαθητής του Γρηγόριος Δοχειαρίτης (1275), ο οποίος έλαβε τον στέφανο του μαρτυρίου υπερασπιζόμενος απτόητα τα ορθόδοξα δόγματα.

Ο άγιος Ιωαννίκιος ο Α’ (1279), αρχιεπίσκοπος των Σέρβων, από ηγούμενος του Χιλανδαρίου, ποίμανε βάσει των ιερών Κανόνων το ποίμνιό του. Διαφύλαξε αλώβητη την ορθόδοξη πίστη. Δεν συμμετείχε στην κίνηση για την υποταγή της Ορθοδοξίας στον Καθολικισμό, που ενεργούσε ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος.

Ο Οσιομάρτυς Κοσμάς, Πρώτος του Αγίου Όρους Ο όσιος Νικηφόρος ο Ησυχαστής (13ος αιώνας) καταγόταν από την Ιταλία και άνηκε στον Ρωμαιοκαθολικισμό. Τον εγκατέλειψε χάριν της φιλτάτης Ορθοδοξίας και μέσω Βυζαντίου ήλθε στο Άγιον Όρος. Επειδή αντιτάχθηκε στην ένωση των Εκκλησιών, εξορίσθηκε από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο, ο νηπτικός ομολογητής, Αγιορείτης όσιος.

Ο όσιος Γεράσιμος ο Σιναΐτης (1320), μαθητής του οσίου Γρηγορίου του Σιναΐτου (1346), μετά την έξοδό του από τον Άθωνα, περιήλθε την Ελλάδα ενισχύοντας τους πιστούς, βοηθώντας πολλούς να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία. Το αυτό πράττουν οι συμμαθητές του Ιωσήφ «ο ορθοδοξότατος» και Νικόλαος «ο ομολογητής», που δέχθηκε για την πίστη του φυλακίσεις και εξορίες.

Ο άγιος Νικόδημος αρχιεπίσκοπος Πεκίου (1325), αγωνίσθηκε ακούραστα για την εκρίζωση των αιρέσεων των Βογομίλων και την στερέωση της ορθοδόξου πίστεως και παραδόσεως. Το αυτό έργο εποίησε ο άγιος Δανιήλ ο Β’, αρχιεπίσκοπος των Σέρβων (1338).

Ο άγιος Θεόκλητος μητροπολίτης Φιλαδελφείας (1324/6) μεταβαίνοντας από τον Άθωνα στην Κωνσταντινούπολη ήλεγξε για την εκκλησιαστική του πολιτική τον αυτοκράτορα Μιχαήλ η’ τον Παλαιολόγο, με αποτέλεσμα να ριχθεί στη φυλακή. Ο επίσκοπος συνέχισε την ορθόδοξη διδασκαλία του σε όλη του τη ζωή απτόητα.

Ο άγιος Ισίδωρος πατριάρχης Κωνσταντ ινουπόλεως (1350)διδασκάλους στον Άθωνα είχε τους αγίους Γρηγόριο Σιναΐτη και Γρηγόριο Παλαμά. Στη Θεσσαλονίκη, όπου στέλνεται να εργασθεί ιεραποστολικά, στέκεται στο πλευρό του αγίου Παλαμά και είναι ένας από τους πρώτους που πολεμά τον αιρετικό Βαρλαάμ. Ως πατριάρχης αποκατέστησε τον συνοδοιπόρο του στους αντιαιρετικούς αγώνες άγιο Παλαμά, τον οποίο χειροτόνησε μητροπολίτη Θεσσαλονίκης.

Ο όσιος Νείλος ο Εριχιώτης (1355/6) υπήρξε ομολογητής αγιορείτης και πολλές υπέστη από τους κακοδόξους εξορίες και θλίψεις για την ακρίβεια της πίστεώς του.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (1359) υπήρξε μέγας θεολόγος. Υποστήριξε το ορθόδοξο δόγμα με γνώση, πίστη και επιμονή. Κατατρόπωσε με τους υπέροχους λόγους του τους αιρετικούς Βαρλαάμ, Ακίνδυνο και Γρηγορά. Για το σθένος του υπέμεινε διωγμούς φυλακίσεις κι εξορίες. Αν δεν είχαμε τον άγιο Γρηγόριο, σήμερα θα είμασταν τουλάχιστον Ουνίτες. Γι’ αυτό τον μισούν οι Λατίνοι μέχρι σήμερα.

Ο όσιος Θεοδόσιος Τυρνόβου (1362/3) μετά την παραμονή του στον ιερό Άθωνα επιστρέφει στην πατρίδα του Βουλγαρία κι εγκαθίσταται στην μονή Κελιφάρεβα. Η μονή αποτέλεσε φάρο Ορθοδοξίας, κέντρο αντιαιρετικό, όπου ακτινοβολούσε στη Σερβία, Ουγγαρία και Βλαχία. Ο άγιος συχνά άφηνε την ησυχία, για να υπερασπίσει τα ορθόδοξα δόγματα, που κινδύνευαν από τους ακόλουθους των αιρετικών Βαρλαάμ και Ακινδύνου, τους Αδαμιστές, τους Βογομίλους και τους Εβραίους. Στη σύνοδο του 1359 της Βουλγαρίας πρωτοστάτησε κατά των αιρετικών κι έδωσε μεγάλη χαρά στους πιστούς για την νίκη της Ορθοδοξίας κατά της πλάνης και του ψεύδους των αιρέσεων.

Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως άγιος Φιλόθεος ο Κόκκινος (1379) πήρε μέρος στις ησυχαστικές έριδες, στο πλευρό του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Έγραψε λόγους κατά του Ακινδύνου. Πήρε μέρος στη σύνοδο του 1351 για το ησυχαστικό ζήτημα και συνέταξε τον τόμο των πρακτικών της. Το 1368 συνοδικά αναγνώρισε την αγιότητα του Παλαμά. Υπήρξε βαθύς θεολόγος και υπεράσπισε με ακαταμάχητο σθένος την Ορθοδοξία. Εξουδετέρωσε τις προσηλυτιστικές προσπάθειες των Λατίνων. Τιμάται την Ε’ Κυριακή των Νηστειών ως φύλακας της Ορθοδοξίας.

Ο άγιος Μακάριος ο Μακρής (1431) μόνασε στη μονή Βατοπεδίου. Διά του γέροντός του Δαυίδ σχετίσθηκε με τον αυτοκράτορα Μανουήλ Β’ τον Παλαιολόγο. Ως ηγούμενος της μονής Παντοκράτορος Κωνσταντινουπόλεως εστάλη από τον αυτοκράτορα Ιωάννη Η’ τον Παλαιολόγο στην Ρώμη ως αντιπρόσωπός και διακρίθηκε για την άκαμπτη στάση του και το γνήσιο ορθόδοξο φρόνημά του. Έγραψε λόγο κατά της εκ του Υιού εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, όπου τονίζει τις σοβαρές μεγάλες διαφορές μεταξύ ορθοδόξων και Λατίνων.

Ο Διονυσιάτης άγιος Νήφων ο Β’ και Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1508), μετά την εκθρόνισή του και κατά την παραμονή του στη Βλαχία, έσωσε την ρουμάνικη Εκκλησία από την έντονη παπική προπαγάνδα, τις διάφορες αιρέσεις, δεισιδαιμονίες και ηθοφθορίες. Παρόμοιο έργο επιτέλεσε στην Ρωσία ο Βατοπεδινός μοναχός όσιος Μάξιμος ο Γραικός (1556).

Ο άγιος Βασίλειος Όστρογκ ο θαυματουργός (1671) έζησε αρκετά στο Άγιος Όρος. Ως επίσκοπος στην πατρίδα του Σερβία προφύλαξε σθεναρά το ποίμνιό του από τους Ιησουΐτες, τη λατινική προπαγάνδα και την Ουνία.

Ο όσιος Ιερόθεος ο Ιβηρίτης (1745) δεν δίστασε να έρθει σε σύγκρουση με τον Μεθόδιο Ανθρακίτη, που δίδασκε «αλλόκοτα δόγματα και άθεα μαθήματα» της αιρέσεως του Μολίνου. Παραβρέθηκε και σε σύνοδο, για να στηλιτεύσει την «πανσπερμία των αιρέσεων» του Μεθοδίου. Σε όλη του τη ζωή υπερασπιζόταν την ορθόδοξη παράδοση και δογματική.

Ο ιερομάρτυς και εθνομάρτυς Κοσμάς ο Αιτωλός (1779), ο γνωστότατος διδαχός και ιδρυτής ναών και σχολείων, ο ακάματος Φιλοθεΐτης ιερομόναχος, δεν έπαυσε με αυστηρότητα να στηλιτεύει τα λάθη των Λατίνων στα πύρινα κηρύγματά του. Μαρτύρησε από το μίσος των Εβραίων και των Οθωμανών. Είναι σημαντικό το ιεραποστολικό του έργο για την αναγέννηση του Ελληνισμού στην δύσκολη περίοδο της Τουρκοκρατίας. Ανάλογο έργο, ως πρόδρομοι του Αγίου Κοσμά, είχαν και οι επίσης Φιλοθεΐτες Άγιοι, Διονύσιος εν Ολύμπω, Δαμιανός εν Κισσάβω και Συμεών ο ανυπόδητος.

Οι άγιοι Κολλυβάδες Παΐσιος Βελιτσκόφσκι (1794), Μακάριος Νοταράς (1805), Νικόδημος Αγιορείτης (1809), Νήφων ο Χίος (1809) και Αθανάσιος ο Πάριος (1813) στους λόγους τους, στις συγγραφές και στα έργα τους υποστηρίζουν με σθένος και βαθειά γνώση την Ιερά παράδοση, τους Ιερούς Κανόνες, τα απαράβατα δόγματα της Εκκλησίας μας. Στιγματίζουν τις πλάνες τις εκτροπές, τα σχίσματα, τις αιρέσεις, τους άθεους.

Οι ένδοξοι νεομάρτυρες, οσιομάρτυρες και ιερομάρτυρες Αγιορείτες υπογράφουν με το αίμα τους την ακέραιη πίστη τους στο ορθόδοξο δόγμα. Το κίνημα των Νεομαρτύρων αποτέλεσε παράδειγμα υπομονής και αντίστασης για τους υπόδουλους Έλληνες.

Μεταξύ αυτών διακρίνονται: Παχώµιος ο Νεοσκητιώτης (+ 1730), Κωνσταντίνος ο Ρώσος (+ 1742), Δαµασκηνός ο Θεσσαλός (+ 1771), Κοσµάς ο Αιτωλός (+ 1779), Λουκάς ο Σταυρονικητιανός (+ 1802), Γεράσιµος ο Κουτλουµουσιανοσκητιώτης (+ 1812), Ευθύµιος ο Ιβηροσκητιώτης (+ 1814), Γεδεών ο Καρακαλληνός ο εν Τυρνάβω τελειωθείς (+ 1818), Αγαθάγγελος ο Εσφιγµενίτης (+ 1819), Γρηγόριος ο Ε’ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (+ 1821), Παύλος ο Κωνσταµονίτης (+ 1824) και τελευταίος γνωστός Αθανάσιος ο Λήµνιος (+ 1846).

 

Ας έχουμε τις πρεσβείες όλων των Αγιορειτών Αγίων Πατέρων.

images (16)

Βασισμένο στο κείμενο :http://kannavos.gr/agiorites.html

 

πηγή: ο Σωτήρ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ