Το Ευαγγέλιο και ο Απόστολος της Κυριακής, των Βαΐων

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 12 Ἀπριλίου 2020, τῶν Βαΐων (Ἰωάν. ιβ΄ 1-18)

Πρὸ ἓξ ἡμερῶν τοῦ πάσχα ἦλθεν Ἰησοῦς εἰς Βηθανίαν, ὅπου ἦν Λάζαρος ὁ τεθνηκώς, ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. 2 ἐποίησαν οὖν αὐτῷ δεῖπνον ἐκεῖ, καὶ ἡ Μάρθα διηκόνει· ὁ δὲ Λάζαρος εἷς ἦν τῶν ἀνακειμένων σὺν αὐτῷ. 3 ἡ οὖν Μαρία, λαβοῦσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτίμου, ἤλειψε τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἐξέμαξε ταῖς θριξὶν αὐτῆς τοὺς πόδας αὐτοῦ· ἡ δὲ οἰκία ἐπληρώθη ἐκ τῆς ὀσμῆς τοῦ μύρου. 4 λέγει οὖν εἷς ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, Ἰούδας Σίμωνος Ἰσκαριώτης, ὁ μέλλων αὐτὸν παραδιδόναι· 5 διατί τοῦτο τὸ μύρον οὐκ ἐπράθη τριακοσίων δηναρίων καὶ ἐδόθη πτωχοῖς; 6 εἶπε δὲ τοῦτο οὐχ ὅτι περὶ τῶν πτωχῶν ἔμελεν αὐτῷ, ἀλλ’ ὅτι κλέπτης ἦν, καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζεν. 7 εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς· ἄφες αὐτήν, εἰς τὴν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου τετήρηκεν αὐτό. 8 τοὺς πτωχοὺς γὰρ πάντοτε ἔχετε μεθ’ ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ οὐ πάντοτε ἔχετε. 9 Ἔγνω οὖν ὄχλος πολὺς ἐκ τῶν Ἰουδαίων ὅτι ἐκεῖ ἐστι, καὶ ἦλθον οὐ διὰ τὸν Ἰησοῦν μόνον, ἀλλ’ ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἴδωσιν ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. 10 ἐβουλεύσαντο δὲ οἱ ἀρχιερεῖς ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν, 11 ὅτι πολλοὶ δι’ αὐτὸν ὑπῆγον τῶν Ἰουδαίων καὶ ἐπίστευον εἰς τὸν Ἰησοῦν. 12 Τῇ ἐπαύριον ὄχλος πολὺς ὁ ἐλθὼν εἰς τὴν ἑορτήν, ἀκούσαντες ὅτι ἔρχεται Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα, 13 ἔλαβον τὰ βαΐα τῶν φοινίκων καὶ ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ, καὶ ἔκραζον· ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ. 14 εὑρὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς ὀνάριον ἐκάθισεν ἐπ’ αὐτό, καθώς ἐστι γεγραμμένον· 15 μὴ φοβοῦ, θύγατερ Σιών· ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπὶ πῶλον ὄνου. 16 Ταῦτα δὲ οὐκ ἔγνωσαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ τὸ πρῶτον, ἀλλ’ ὅτε ἐδοξάσθη ὁ Ἰησοῦς, τότε ἐμνήσθησαν ὅτι ταῦτα ἦν ἐπ’ αὐτῷ γεγραμμένα, καὶ ταῦτα ἐποίησαν αὐτῷ. 17 Ἐμαρτύρει οὖν ὁ ὄχλος ὁ ὢν μετ’ αὐτοῦ ὅτε τὸν Λάζαρον ἐφώνησεν ἐκ τοῦ μνημείου καὶ ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν. 18 διὰ τοῦτο καὶ ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος, ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον.

1. ΤΟ ΠΑ­ΘΟΣ ΚΕ­ΝΤΡΟ ΤΗΣ ΖΩ­ΗΣ ΜΑΣ

Ἀρ­κε­τές ἡ­μέ­ρες πρίν τήν Κυ­ρι­α­κή τῶν Βα­ΐ­ων ὁ Κύ­ρι­ος στήν μι­κρή πό­λι τῆς Βη­θα­νί­ας εἶ­χε κά­νει τό με­γα­λύ­τε­ρο θαῦ­μα Του. Ἀ­νέ­στη­σε τόν Λά­ζα­ρο, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἦ­ταν ἐ­πί τέσ­σε­ρις ἡ­μέ­ρες στόν τά­φο νε­κρός. Τό γε­γο­νός αὐ­τό ἐ­ντυ­πω­σί­α­σε τά πλή­θη τοῦ λα­οῦ. Καί γι­ά νά ἀπο­­φύ­γῃ ὁ Κύ­ρι­ος τόν ἀσύνετο ἐν­θου­σι­α­σμό τους, ἀλ­λά καί τίς ἀ­ντι­δρά­σεις τῶν Φα­ρι­σαί­ων, ἀ­πο­μα­κρύν­θη­κε πρός τήν ἔ­ρη­μο τῆς πό­λε­ως Ἐ­φραίμ.

Κα­θώς ὅ­μως τώ­ρα πλη­­σι­ά­ζει ἡ με­γά­λη ἑ­ορ­τή τοῦ Πά­­­σχα, ὁ Κύ­ρι­ος πο­ρεύ­ε­ται πρός τήν Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ, πρός τό ἐ­κού­σι­ο πά­θος του. Καί σή­με­ρα Σάβ­βα­το, ἕ­ξι ἡ­­μέ­ρες πρίν τό Πά­σχα, φθά­νει στή Βη­θα­νί­α, πού βρί­σκε­ται κο­ντά στήν Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ. Ἐ­κεῖ οἱ συγ­γε­νεῖς τοῦ Λα­ζά­ρου γε­μᾶ­τοι εὐ­γνω­μο­σύ­νη πρός τόν Κύ­ρι­ο τοῦ πα­ρα­θέ­τουν δεῖ­πνο, τό ὁ­ποῖ­ο φρό­ντι­σε νά ἑ­τοι­μά­σῃ ἡ ἀ­δελ­φή τοῦ Λα­ζά­ρου Μάρ­θα. Ἡ ἄλ­λη ἀ­δελ­φή του Μα­ρί­α σκέ­φθη­κε νά ἐκ­δη­λώ­σῃ τήν ἀ­νέκ­φρα­στη εὐ­γνω­μο­σύ­νη της μέ ἄλ­λο τρό­πο. Ἀ­γό­ρα­σε πα­νά­κρι­βο μύ­ρο (325 γραμ­μά­ρι­α) πού πα­ρά­γε­ται ἀ­πό τό φυ­τό νάρ­δος καί μ’ αὐ­τό ἄ­λει­ψε τά πό­δι­α τοῦ Κυ­ρί­ου. Στή συ­νέ­χει­α μέ τα­πεί­νω­σι καί σε­βα­σμό πολύ σκού­πι­σε μέ τά μαλ­λι­ά της τά πό­δι­α τοῦ Κυ­ρί­ου. Καί ὅ­λο τό σπί­τι γέ­μι­σε ἀ­πό τήν εὐ­ω­δί­α τοῦ μύ­ρου.

Ὅ­λοι συ­γκι­νή­θη­καν ἀ­πό τήν πρᾶ­ξι αὐ­τή τῆς Μα­ρί­ας, ἐ­κτός ἀ­πό ἕ­ναν, τόν Ἰ­ού­δα, ὁ ὁ­ποῖ­ος δι­α­μαρ­τυ­ρή­θη­κε λέ­γο­ντας: «Γι­α­τί νά μήν που­λη­θῇ τό μύ­ρο αὐ­τό γι­ά 300 δη­νά­ρι­α (2 ἑ­κα­τομ­μύ­ρι­α πε­ρί­που δρα­χμές) καί τά χρή­μα­τα νά δο­θοῦν στούς πτω­χούς;­». Τό εἶ­πε αὐ­τό βέ­βαι­α ὄ­χι γι­α­τί τόν ἐν­δι­έ­φε­ραν οἱ πτω­χοί, ἀλ­λά ἤ­θε­λε νά ἁρ­πά­ξῃ ὁ ἴ­δι­ος αὐ­τά τά χρή­μα­τα· δι­ό­τι ἦ­ταν κλέ­πτης, καί ἔ­κλε­βε καί ἄλ­λα ἀ­πό τό κοι­νό τα­μεῖ­ο πού εἶ­χε ἀ­να­λά­βει. Γι­’ αὐ­τό καί ὁ Κύ­ρι­ος τοῦ ἀ­πα­ντᾷ.

– Ἄ­φη­σε ἥ­συ­χη τή Μα­ρί­α. Δι­ό­τι πρό­λα­βε μέ τό μύ­ρο νά ἑ­τοι­μά­σῃ τό σῶ­μα μου γι­ά τήν τα­φή. Τούς πτω­χούς θά τούς ἔ­χε­τε πά­ντο­τε μα­ζί σας γι­ά νά τούς βο­η­θᾶ­τε, ἐ­μέ­να ὅ­μως ὄ­χι, δι­ό­τι σέ λί­γες ἡ­μέ­ρες θά πε­θά­νω.

Ο ΚΥ­ΡΙ­ΟΣ λοι­πόν συν­δέ­ει τήν πρᾶ­ξι τῆς Μα­ρί­ας μέ τόν θά­να­τό του καί τήν τα­φή του. Ἡ Μα­ρί­α βέ­βαι­α δέν εἶ­χε αὐ­τό τό σκο­πό, οὔ­τε μπο­ροῦ­σε νά δι­α­νο­η­θῇ κά­τι τέ­τοι­ο, ὅ­μως ὁ Κύ­ρι­ος αὐ­τό ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νει. Καί μέ τήν ἑρ­μη­νεί­α πού δί­νει, μᾶς ἀ­πο­κα­λύ­πτει ὅ­τι ἔ­χει δι­αρ­κῶς στραμ­μέ­νη τή σκέ­ψι του στό φο­βε­ρό πά­θος του, στό θά­να­το καί τήν τα­φή του. Τόν συ­νέ­χει τό γε­γο­νός, τόν ἀ­πορ­ρο­φᾷ ἡ σταυ­ρι­κή θυ­σί­α. Γι’ αὐ­τό καί βι­ώ­νει τό πά­θος του ὄ­χι μό­νο τήν Με­γά­λη Πα­ρα­σκευ­ή, οὔ­τε μό­νο λί­γες ἡ­μέ­ρες πρίν, ἀλ­λά ἀ­κα­τά­παυ­στα ζῇ τό πά­θος του καί πο­ρεύ­ε­ται πρός αὐ­τό. Αἰ­σθά­νε­ται δι­αρ­κῶς τόν ἀ­βά­στα­χτο πό­νο τοῦ μαρ­τυ­ρί­ου, τό ἀ­σή­κω­το βά­ρος τῶν ἁ­μαρ­τιῶν τοῦ κό­σμου, ἀλ­λά καί τήν ἀ­νέκ­φρα­στη χα­ρά τῆς σω­τη­ρί­ας τῶν ἀν­θρώ­πων.

Ἐ­μεῖς ἄ­ρα­γε, ἔ­χου­με στραμ­μέ­νο τό νοῦ καί τήν καρ­δι­ά μας στό με­γα­λύ­τε­ρο αὐ­τό γε­γο­νός τῆς σω­τη­ρί­ας μας; Μᾶς συ­νέ­χει ἡ θυ­σί­α τοῦ Κυ­ρί­ου; Ὄ­χι μό­νο τήν Με­γά­λη Ἑ­βδο­μά­δα, ἀλ­λά πά­ντο­τε; Ἄν μπο­ρού­σα­με νά συλ­λά­βου­με ἔ­στω καί λί­γο τί ἔ­πα­θε γι­ά μᾶς ὁ Κύ­ρι­ος, θά μᾶς συ­γκλό­νι­ζε ἡ θυ­σί­α του, θά μᾶς ἀλ­λοί­ω­νε ἡ ἄ­με­τρος φι­λαν­θρω­πί­α του. Δυ­στυ­χῶς ὅ­μως ἐ­μεῖς συ­χνά ξε­χνι­ό­μα­στε στήν κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά μας, μᾶς ἀ­πορ­ρο­φοῦν μά­ται­α, γί­η­να ἤ κά­πο­τε ἁ­μαρ­τω­λά πρά­γμα­τα.

Ἄς μᾶς συ­γκι­νή­σῃ λοι­πόν ἡ θυ­σία τοῦ Κυ­ρί­ου. Νά γί­­­νῃ ὁ σταυ­ρω­θείς Κύ­ρι­ος κέ­ντρο τῆς ζω­ῆς μας, ἀ­σί­γα­­στος πό­θος μας, μέγας ἀ­να­με­νό­με­­νος. Νά τόν προ­­σ­μέ­­νου­με κα­θη­με­ρι­νά στή ζω­ή μας μέ ἀ­γά­πη καί εὐ­­γνω­­μο­σύ­νη· καί ὄ­χι μέ τά εὐ­με­τά­βλη­τα καί ἐ­πι­δερ­μι­­κά συ­­ναι­σθή­μα­τα τοῦ πλή­θους τῆς Κυ­ρι­α­κῆς τῶν Βα­­ΐ­ων γιά τά ὁποῖα ὁμιλεῖ ἡ συ­νέ­χει­α τοῦ ἱεροῦ εὐαγ­γε­λί­ου.

2. ΥΠΟΔΟΧΗ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ

Ἡ εἴ­δη­σι τῆς πα­ρου­σί­ας τοῦ Κυ­ρί­ου στή Βη­θα­νί­α κυ­κλο­φό­ρη­σε ἀ­στρα­πι­αί­α σ’ ὅ­λη τήν Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ. Ἄρ­χι­σαν λοι­πόν νά κα­τα­φθά­νουν πλή­θη λα­οῦ γι­ά νά δοῦν ὄ­χι μό­νον τόν Ἰ­η­σοῦ ἀλ­λά καί τόν ἀ­να­στη­μέ­νο Λά­ζα­ρο. Ἀρ­κε­τοί μά­λι­στα αὐ­τό­πτες μάρ­τυ­ρες τῆς ἀ­να­στά­σε­ως τοῦ Λα­ζά­ρου ἐ­πι­βε­βαί­ω­ναν τό θαῦ­μα καί ἔ­τσι πί­στευ­αν πολ­λοί στόν Κύ­ρι­ο. Αὐ­τό ὅ­μως ἀ­να­στά­τω­σε τούς ἀρ­χι­ε­ρεῖς, οἱ ὁ­ποῖ­οι ἀ­πο­φά­σι­σαν νά θα­να­τώ­σουν ὄ­χι μό­νον τόν Ἰ­η­σοῦ, ἀλ­λά καί τόν Λά­ζα­ρο.

Τήν ἄλ­λη τώ­ρα ἡ­μέ­ρα, μό­λις ὁ Κύ­ρι­ος ξε­κί­νη­σε γι­ά τήν Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ, ἀ­μέ­τρη­τα πλή­θη λα­οῦ δέν μπο­ροῦ­σαν νά συ­γκρα­τή­σουν τόν ἐν­θου­σι­α­σμό τους. Ἔ­κο­βαν κλα­δι­ά ἀ­πό φοί­νι­κες καί ἔ­βγαι­ναν ἔ­ξω ἀ­πό τήν πό­λι μέ χα­ρά γι­ά νά ὑ­πο­δε­χθοῦν τόν Κύ­ρι­ο. Καί μό­λις τόν ἀ­ντί­κρυ­ζαν ἄρ­χι­ζαν νά φω­νά­ζουν δυ­να­τά καί νά ζη­τω­κραυ­γά­ζουν: «Εὐ­λο­γη­μέ­νος ὁ ἐρ­χό­με­νος ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου, ὁ βα­σι­λεύς τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ». Ὁ Κύ­ρι­ος ἐρ­χό­ταν στήν πό­λι «κα­θή­με­νος ἐ­πί πῶ­λον ὄ­νου» ὅ­πως τό εἶ­χε προ­φη­τεύ­σει ὁ προ­φή­της Ζα­χα­ρί­ας: «Μή φο­βᾶ­σαι Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ, γι­α­τί ὁ βα­σι­λι­ᾶς σου ἔρ­χε­ται ὄ­χι σάν τύ­ραν­νος, ἀλ­λά πρᾶ­ος καί τα­πει­νός, κα­θι­σμέ­νος πά­νω σέ γα­ϊ­δου­ρά­κι». Βέ­βαι­α οἱ μα­θη­ταί δέν κα­τά­λα­βαν τό­τε ὅ­τι ἐκ­πλη­ρώ­νο­νταν οἱ λό­γοι τοῦ προ­φή­του. Τό κα­τά­λα­βαν ὅ­μως ἀρ­γό­τε­ρα, με­τά τήν Ἀ­νά­στα­σι τοῦ Κυ­ρί­ου φω­τι­σμέ­νοι ἀ­πό τό Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα.

Υ­ΠΟ­ΔΟ­ΧΗ πρα­γμα­τι­κά με­γε­λει­ώ­δης. Ἀλ­λά ποι­όν νο­μί­ζουν ὅ­τι ὑ­πο­δέ­χο­νται οἱ Ἰσ­ρα­η­λί­τες; Ἕ­ναν κο­σμι­κό ἄρ­χο­ντα πού θά ἐ­γκα­θι­δρύ­σῃ μι­ά ἐ­πί­γει­ο βα­σι­λεί­α. Δέν μπο­ροῦν νά συλ­λά­βουν ὅ­τι ὑ­πο­δέ­χο­νται τόν βα­σι­λέ­α ὄ­χι τοῦ κό­σμου αὐ­τοῦ, ἀλ­λά μιᾶς οὐ­ρα­νί­ου βασι­λείας. Εἶ­ναι ὁ βα­σι­λεύς τῶν βα­σι­λευ­ό­ντων καί Κύ­­ρι­ος τῶν κυ­ρι­ευ­ό­ντων· βα­σι­λεύς ὄ­χι κρα­τῶν ἀλ­λά καρ­δι­ῶν. Καί δέν ζη­τεῖ τί­πο­τε ἄλ­λο ἀ­πό ἐ­μᾶς πα­ρά μό­νο τήν ἀ­γά­πη μας καί τή ἀ­φο­σί­ω­σί μας.

Ἄς τρέ­ξου­με λοι­πόν κι ἐ­μεῖς σή­με­ρα νά ὑ­πο­δε­χθοῦ­με τόν Κύ­ρι­ό μας, ὄ­χι ὡς ἐ­πί­γει­ο βα­σι­λέ­α ἀλ­λά ὡς τόν Βα­σι­λέ­α τῶν καρδιῶν μας. Κι ἀ­ντί γι­ά κλά­δους φοι­νί­κων, ἄς τοῦ προ­σφέ­ρου­με τήν ἀ­γά­πη καί τή λα­τρεί­α μας, ἄς τοῦ προ­σφέ­ρου­με τίς καρ­δι­ές μας. Κά­θε κτύ­πος τῆς καρ­δι­ας μας νά κτυ­πᾶ γι­ά ἐ­κεῖ­νον. Καί θά ἔρ­θῃ ἡ ἡ­μέ­ρα ἡ μο­να­δι­κή, ἡ ἀ­στρα­φτε­ρή καί παμ­φώ­τει­νη γι­ά νά μᾶς ὑ­πο­δε­χθῇ πλέ­ον Ἐ­κεῖ­νος στή Βα­σι­λεί­α του καί μᾶς κά­νῃ με­τό­χους τῆς αἰ­ώ­νι­ου εὐ­­τυ­χί­ας.

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 12 Ἀπριλίου 2020, τῶν Βαΐων (Φιλιπ. δ΄ 4-9)

Ἀδελφοί, χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε. τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις. ὁ Κύριος ἐγγύς. μηδὲν μεριμνᾶτε, ἀλλ᾿ ἐν παντὶ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει μετὰ εὐχαριστίας τὰ αἰτήματα ὑμῶν γνωριζέσθω πρὸς τὸν Θεόν. καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν φρουρήσει τὰς καρδίας ὑμῶν καὶ τὰ νοήματα ὑμῶν ἐν Χριστῷ Ιησοῦ. Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσα ἐστὶν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετὴ καὶ εἴ τις ἔπαινος, ταῦτα λογίζεσθε· ἃ καὶ ἐμάθετε καὶ παρελάβετε καὶ ἠκούσατε καὶ εἴδετε ἐν ἐμοί, ταῦτα πράσσετε· καὶ ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ᾿ ὑμῶν.

Ἡ Κυριακὴ τῶν Βαΐων εἶναι ἡμέρα παν­ηγυρικὴ μέσα στὸ κατανυκτικὸ Τριώδιο καὶ πρὶν τὴν εἴσοδό μας στὴν Ἑβδομάδα τῶν Ἁγίων Παθῶν. Ὁ Κύριός μας, λίγο μετὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ φίλου Του Λαζάρου, εἰσέρχεται θριαμβευτικὰ στὴν Ἱερουσαλήμ, προμηνύοντας καὶ τὴ δική Του Ἀνάσταση.

1. Μόνιμη ἡ χαρά μας

Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν πρὸς Φιλιππησίους ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἀποπνέει ἕνα αἴσθημα χαρᾶς. «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε», μᾶς φωνάζει ὁ Ἀπόστολος. Δηλαδή, νὰ χαίρεστε πάντοτε. Καὶ μάλιστα δὲν ἀρκεῖται νὰ τὸ πεῖ μία μόνο φορά, ἀλλὰ τὸ ἐπαναλαμβάνει γιὰ νὰ τονίσει ἐπιπλέον τὴν προτροπή του: «πάλιν ἐρῶ, χαίρετε».
Ἔχει πολὺ μεγάλη σημασία, ὅμως, καὶ ἡ φράση «ἐν Κυρίῳ», ποὺ προσθέτει ὁ Ἀπόστολος. Δηλαδή, ἡ χαρά σας αὐτὴ νὰ μὴν εἶναι ἀποτέλεσμα ἐξωτερικῶν συνθηκῶν ἢ διασκεδάσεων· ἀλλὰ νὰ προέρχεται ἀπὸ τὴ βαθιά σας ἕνωση μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.

Ὅταν χαιρόμαστε «ἐν Κυρίῳ», τότε ἡ χαρά μας εἶναι διαρκής· τότε χαιρόμαστε πάντοτε. Μποροῦμε, συνεπῶς, νὰ ζοῦμε τὴ βαθιὰ αὐτὴ χαρὰ κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας, ἀκόμη καὶ σὲ καιρὸ πειρασμοῦ ἢ δοκιμασίας· ἀκόμη καὶ μέσα στὴ φουρτούνα τῶν προβλημάτων μας. «Κατὰ τὸ πλῆθος τῶν ὀδυνῶν μου ἐν τῇ καρδίᾳ μου αἱ παρακλήσεις σου εὔφραναν τὴν ψυχήν μου» (Ψαλ. ϟγ΄ [93] 19), τονίζει ὁ ἱερὸς Ψαλμωδός. Μέσα στὶς πολλές μου θλίψεις, παρηγόρησες, Θεέ μου, τὴν καρδιά μου καὶ γέμισες μὲ χαρὰ τὴν ψυχή μου.

Αὐτό, λοιπόν, ποὺ ἀπομακρύνει τὴ χα­ρὰ ἀπὸ τὴν ψυχή μας δὲν εἶναι οἱ θλίψεις καὶ οἱ πειρασμοί, ποὺ ἀντιμετωπίζουμε καθημερινά, ἀλλὰ ἡ ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ ἀπὸ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν θείων ἐντολῶν Του.

2. Ἡ ἀγωνιώδης μέριμνα

Στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς ὁ θεῖος Ἀπόστολος ἐφιστᾶ τὴν προσοχή μας σὲ ἕναν κίνδυνο ποὺ μπορεῖ νὰ διαταράξει τὴ χαρά μας· ὁ κίνδυνος αὐτὸς εἶναι ἡ ἀγωνιώδης μέριμνα. «Μηδὲν μεριμνᾶτε», μᾶς τονίζει. Μὴν κυριεύεσθε ἀπὸ ἀγωνιώδη φροντίδα γιὰ κανένα ἀπὸ τὰ θέματα τῆς ζωῆς σας.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι στὶς μέρες μας τὸ ἄγχος καταπνίγει τοὺς ἀνθρώπους. Οἱ ἔντονοι ρυθμοὶ τῆς ζωῆς, οἱ ἐπαγγελματικὲς καὶ οἰκονομικὲς δυσκολίες καὶ ἡ πολυδιάσπαση στὴν καθημερινότητα φέρνουν ἀγωνία καὶ ἀναστάτωση στὴν ψυχή, ὁδηγώντας μας συχνὰ σὲ ἐντάσεις. Πολλοὶ καταφεύγουν ἀκόμη καὶ σὲ ἀποκρυφιστικὲς καὶ δαιμονικὲς μεθόδους γιὰ τὴν καταπολέμηση τοῦ ἄγχους, ὅπως ἡ γιόγκα κι ὁ διαλογισμός, ἀγνοώντας τὸ ἀποτελεσματικότατο μέσο ποὺ μᾶς προβάλλει σήμερα ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος: τὴν προσευχή.

Μᾶς προτρέπει νὰ καταφεύγουμε στὸν στοργικὸ Πατέρα μας καὶ μὲ θερμὲς δεήσεις νὰ ἐμπιστευόμαστε σ᾿ Ἐκεῖνον ὅ,τι μᾶς ἀπασχολεῖ: τὴν οἰκογένεια, τὰ πρόσωπα ποὺ μᾶς περιβάλλουν, τὶς προσδοκίες μας, τὶς θλίψεις καὶ τὶς χαρές μας, τὰ ἐπίγεια, ἀλλὰ καὶ ὅσα ἀφοροῦν τὴν ψυχή μας. Κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς ἡ εἰρήνη ποὺ χαρίζει ὁ Θεὸς καὶ τὴν ὁποία δὲν μπορεῖ νὰ συλλάβει ὁ ἀνθρώπινος νοῦς πλημμυρίζει καὶ φρουρεῖ τὴν ψυχὴ τοῦ πιστοῦ.

3. Οἱ σκέψεις καὶ οἱ πράξεις μας

Στὸ τέλος τῆς περικοπῆς ὁ Ἀπόστο­λος Παῦλος συμβουλεύει τοὺς Φιλιππησίους σχετικὰ μὲ τὶς σκέψεις καὶ τὶς πράξεις τους. Ὅσα εἶναι ἀληθινά, ὅσα εἶναι σεμνὰ καὶ σεβαστά, ὅσα εἶναι δίκαια, ὅσα εἶναι ἀμόλυντα καὶ ἁγνά, ὅσα εἶναι προσφιλὴ στὸν Θεὸ καὶ στοὺς ἀνθρώπους Του, ὅσα ἔχουν καλὴ φήμη, κάθε ἀρετὴ καὶ κάθε ἔργο ποὺ εἶναι ἄξιο ἐπαίνου, αὐτὰ τοὺς προτρέπει νὰ σκέπτονται. Αὐτὰ ποὺ ἔμαθαν καὶ παρέλαβαν καὶ ἄκουσαν μὲ τὴν προφορικὴ διδασκαλία τοῦ ἰδίου, καθὼς καὶ αὐτὰ ποὺ εἶδαν σὲ ὅλη τὴ συμπεριφορὰ καὶ τὴ διαγωγή του, αὐτὰ τοὺς συν­ιστᾶ νὰ πράττουν.

Μὲ λίγα λόγια προτρέπει ὅλους μας ὁ θεῖος Ἀπόστολος νὰ προσέχουμε τὴν καθαρότητα τῶν λογισμῶν καὶ τῶν πράξεών μας. Νὰ διατηροῦμε ἄσπιλες τὶς σκέψεις μας γιὰ νὰ εἶναι καὶ τὰ ἔργα μας ἅγια καὶ θεάρεστα, ἀφοῦ, ὅπως ὑπογραμμίζει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἡ σκέψη, ὅταν φαντασθεῖ ἡδονή, αὐτὴ «κινεῖ καὶ τὰ ἐξωτερικὰ αἰσθητήρια», γιὰ νὰ τὴν ἀπολαύσουν (Συμβουλευτικὸν Ἐγχειρίδιον, κεφ. θ΄).
Ἰδιαιτέρως μάλιστα κατὰ τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα, στὴν ὁποία εἰσερχόμαστε ἀπὸ σήμερα, ἂς προσφέρουμε στὸν Κύριο τὸν νοῦ μας, μὲ ἁγνὲς σκέψεις, μὲ μελέτη τῶν Ἁγίων Παθῶν Του καὶ φρόνημα μετανοίας. Ἂς Τοῦ χαρίσουμε, ὅμως, καὶ τὶς ἅγιες πράξεις μας· τὴν ἀνελλιπὴ προσέλευση στὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες τῶν ἡμερῶν αὐτῶν καὶ τὰ ἔργα ἀγάπης πρὸς τοὺς ἀδελφούς μας, ὥστε ὁ Νυμφίος Χριστὸς νὰ λαμπρύνει τὴ στο­λὴ τῆς ψυχῆς μας καὶ νὰ μᾶς σώσει.