Η διαδικασία εκλογής Προέδρου του ΚΙΝΑΛ είναι απολύτως φυσιολογικό να συγκεντρώνει την προσοχή πολιτών και κομμάτων. Πρόκειται για την τρίτη πολιτική δύναμη , είναι κόμμα του δημοκρατικού τόξου και η αναγκαστική αποχώρηση της Φώφης Γεννηματά ( αυτονόητα την συνοδεύουν οι ευχές μας) ενεργοποίησε μια απρόβλεπτη μέχρι χτες κινητικότητα που την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει ακόμα αποκρυσταλλωθεί.
Απαιτείται σεβασμός προς τις διαδικασίες και προς τους υποψηφίους, όλους τους υποψηφίους. Όλοι μας – και βεβαίως οι πολιτικές δυνάμεις- έχουμε απόψεις, πιθανώς και προτιμήσεις σταθμίζοντας και προβλέποντας εξελίξεις ανάλογα με την μία ή την άλλη επιλογή . Τα όρια όμως ανάμεσα σε μια θεμιτή προτίμηση και σε μια αθέμιτη , χοντροκομμένη και εν πολλοίς κατευθυνόμενη παρέμβαση πρέπει να είναι για όλους σαφή , ορατά και απαραβίαστα. Είναι μια διαδικασία που την παρακολουθούμε με εύλογο ενδιαφέρον αλλά σε τελευταία ανάλυση αφορά τα μέλη και τους φίλους του ΚΙΝΑΛ.
Μου προκαλούν κατά συνέπεια απέχθεια χλευασμοί για τον αριθμό των υποψηφίων και βιτριολικές επιθέσεις για την ποιότητα ή την προϋπηρεσία υποψηφίων ή ενδιαφερομένων διεκδικητών. Με μια βόλτα στα sosial media θα εντοπίσετε εύκολα τους βιτριολιστές και με ελάχιστη προσπάθεια τους ηθικούς αυτουργούς και σπόνσορες αυτής της επίθεσης. Το πράγμα γίνεται ακόμα πιο αποκρουστικό όταν ανακαλύπτεις ότι ανάμεσα στους φορείς αυτού του «εισαγόμενου μίσους» είναι και άνθρωποι που επαίρονται για την θητεία τους σε μικρά κόμματα με εξειδίκευση στο «ύφος και το ήθος» στην πολιτική.
Τούτων δεδομένων θα αποπειραθώ να περιγράψω τον τρόπο που εγώ θα επιθυμούσα να πορευτεί πολιτικά το ΚΙΝΑΛ , με όποιον αρχηγό επιλέξουν τα μέλη του. Είναι προφανές ότι η προσέγγιση μου επικαθορίζεται από την αφετηριακή μου θέση ότι το ΚΙΝΑΛ αποτελεί μέρος της ευρύτερης προοδευτικής παράταξης και μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία – και παρά τις διαφορές τους- είναι «καταδικασμένοι» να συνδιαμορφώσουν προγραμματικό πλαίσιο και πλειοψηφία για την προοδευτική διακυβέρνηση.
Στην εύλογη παρατήρηση ότι τα πρόσωπα είναι φορείς πολιτικής- άρα ξέρουμε από τώρα πως θα πορευτούν- θα συμφωνήσω γενικά στο πρώτο, όχι όμως υποχρεωτικά στο συμπέρασμα. Μεσολαβεί μια παρατήρηση την οποία όσοι αγνόησαν βρέθηκαν πολλές φορές προ εκπλήξεων ανατρεπτικών βεβαιοτήτων . Ευχάριστων η δυσάρεστων ανάλογα με την οπτική τους. Ιδιαίτερα στις ημέρες μας της απόλυτης ρευστότητας, η αναγκαία σταθερότητα σε αρχές δεν ισοδυναμεί με αμετακίνητες πολιτικές επιλογές. Πόσο μάλλον όταν αυτές οι επιλογές έγιναν σε στιγμές δύσκολες και οριακές για τις οποίες το μελάνι της ιστορίας ακόμα δεν έχει στεγνώσει .
Μια τέτοια στιγμή ήταν το 2015 και όλο το διάστημα από το 2010 μέχρι το 2019. Αν οι επιλογές από μέρους του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία και του ΚΙΝΑΛ ήταν αμετακίνητες, αδιαμφισβήτητες και κατά την γνώμη τους ιστορικά δικαιωμένες στο σύνολο τους, κάθε συζήτηση για το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο θα ήταν χωρίς αντικειμενική βάση.
Βλέπουμε όμως ότι και στον ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία άρχισε μια συζήτηση για τις ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ στην διαμόρφωση και την αντοχή του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου ενώ και στο ΚΙΝΑΛ η Φώφη Γεννηματά ( μετά την απόσυρση της μπορούμε να αναγνωρίσουμε το οφθαλμοφανές χωρίς να κινδυνεύουμε να κατηγορηθούμε για παρέμβαση στην διαδικασία) επέφερε ρωγμές στο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο.
Σημείο πρώτο λοιπόν: έχει σημασία να συνεχιστεί και να ολοκληρωθεί αυτή η αποκόλληση του ΚΙΝΑΛ από το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Και αυτό δεν είναι κάτι που επαφίεται αποκλειστικά στην νέα ηγεσία του ΚΙΝΑΛ .Θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό και απο τον τρόπο που στο επικείμενο Συνέδριο του ο ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία θα αναμετρηθεί με τις δικές του ευθύνες εκείνης της περιόδου και θα τις αναλάβει όπου και όσο του αναλογούν στο πλαίσιο ενός ευρύτερου αναστοχασμού για τον ρόλο της αριστεράς στις σύγχρονες συνθήκες.
Επιμένω καιρό τώρα στο ζήτημα του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου γιατί πιστεύω ότι αποτελεί το κύριο εμπόδιο για την προοπτική της Προοδευτικής Διακυβέρνησης και το βασικό όπλο της ΝΔ για την διατήρηση της ηγεμονίας της στον χώρο του πολιτικού κέντρου παρά την απροκάλυπτη ερωτοτροπία της με ακροδεξιές και εθνικιστικές αντιλήψεις. Αν αυτό υποχωρήσει είμαι βέβαιος ότι θα προχωρήσει και η προγραμματική όσμωση και θα αντιμετωπιστούν όλα τα προβλήματα που εκ των πραγμάτων θέτει η απλή αναλογική και η μετεκλογική συνεργασία.
Η όποια νέα ηγεσία του ΚΙΝΑΛ είναι φυσιολογικό και θεμιτό να διεκδικήσει καλύτερους συσχετισμούς απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία στο πλαίσιο, όμως, μιας συνολικής ενίσχυσης της ευρείας δημοκρατικής παράταξης. Είναι κρίσιμο να μην παγιδευτεί στον ανέφικτο στόχο της ολικής ανατροπής , της ψευδαίσθησης μιας μαζικής παλιννόστησης εκείνων των οπαδών του ΠΑΣΟΚ που κοντά δέκα χρόνια ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ.
Μια τέτοια φαντασίωση αναπόφευκτα θα διατηρεί το ΚΙΝΑΛ αν όχι στο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο ,πάντως σε μια κατάσταση ακραίας και αχρείαστης αντιπαλότητας. Προσωπικά θέλω ένα ισχυρό ΚΙΝΑΛ γιατί μόνο έτσι θα είναι χρήσιμο στην ευρύτερη παράταξη . Αν μεγαλώσει συνολικά η εκλογική πίτα υπάρχει χώρος για όλους και για αυτούς που δογματικά η αυτάρεσκα απορρίπτουν την προοπτική προοδευτικής συνεργασίας . Προηγείται το ποσοστό νίκης και ακολουθεί ο εσωτερικός επιμερισμός του. Ένα αδύναμο και περιθωριοποιημένο ΚΙΝΑΛ , μειώνει και τις πιθανότητες επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία στην διακυβέρνηση της χώρας.
Η νέα ηγεσία του ΚΙΝΑΛ θα μπορούσε επίσης να διορθώσει εξόφθαλμα λάθη , όπως η εναντίωση στην Συμφωνία των Πρεσπών και να βοηθήσει – σταθεροποιώντας εν προκειμένω και τον ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία – σε μια αναπροσαρμογή της Εξωτερικής Πολιτικής μακρυά από υπερεξοπλισμούς, εθνικιστικές εξάρσεις και μονομερείς προσανατολισμούς.
Για όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου οι εσωτερικές τους διαδικασίες, ακριβώς επειδή αποτελούν και άσκηση δημοκρατίας, έχουν την σημασία τους. Πόσο μάλλον για ένα κόμμα με ιστορική διαδρομή που διεκδικεί ένα νέο, αναβαθμισμένο σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν του , ρόλο. Ένα ρόλο που ελπίζω να τον αναζητήσει και να τον βρει μέσα στην ευρεία προοδευτική παράταξη.
