2018: Πενήντα χρόνια μετά ο Μάης του ’68 από την ανάποδη

0

Μπαίνουμε στο 2018, 50 χρόνια μετά τον Μάη του 1968, και διαπιστώνουμε ότι τα πράγματα παίρνουν την αντίθετη πορεία. Ενώ οι εξεγέρσεις της νεολαίας στην Ευρώπη και την Αμερική άνοιξαν τον δρόμο για σημαντικές κοινωνικές και δημοκρατικές αλλαγές, τώρα βλέπουμε ένα πισωγύρισμα με την επικράτηση συντηρητικών, δεξιών αντιλήψεων και πολιτικών», δήλωσε ο ευρωβουλευτής Στέλιος Κούλογλου μιλώντας στο Focus Fm. H άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη άφησε μια γκρίζα  εικόνα για το 2017, σε συνδυασμό με την άνοδο στην εξουσία του Ντόναλντ Τράμπ, που πρεσβεύει περίπου τις ίδιες ιδέες.

Το προσφυγικό, όπως σημείωσε ο Στέλιος Κούλογλου, παίζει καταλυτικό ρόλο σε αυτές τις εξελίξεις, το μπλοκ των χωρών του Βίζεγκραντ, η Πολωνία, η Τσεχία, η Σλοβακία και η Ουγγαρία, με τις οποίες συμμαχεί και η Αυστρία απομακρύνονται τις θέσεις της ΕΕ κοιτάζοντας από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Φαίνεται ότι κάποιες από αυτές τις χώρες θα αναγνωρίσουν την Ιερουσαλήμ, ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, ακολουθώντας τον Αμερικανό Πρόεδρο « Το 2018, λοιπόν, εκτιμώ ότι θα μπει πολύ πιο έντονα το ζήτημα της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων», πρόσθεσε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.

Για την ελληνική οικονομία σχολίασε ότι έχει μπει σε θετική τροχιά, ενώ οι εξελίξεις θα είναι ακόμη θετικότερες εφόσον διατηρηθεί η καλή οικονομική πορεία σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Τέλος για τα σενάρια εκλογών εντός του 2018, που διακινεί η αντιπολίτευση, δήλωσε ότι «πρόκειται για όνειρο θερινής-καλύτερα χειμερινής- νυκτός. Οι εκλογές θα γίνουν κανονικά το 2019».

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη του Στέλιου Κούλογλου στον Κώστα Μπλιάτκα:

Τι κατάφεραν και τι όχι η Ευρώπη και οι Θεσμοί της το 2017;

Η εικόνα της Ευρώπης το 2017 ήταν γκρίζα. Χαρακτηρίστηκε από την άνοδο της ακροδεξιάς σε μια σειρά από χώρες, όπως στην Αυστρία ή την Τσεχία καθώς την Γερμανία,
για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στις 2 πρώτες σχηματίστηκανκυβερνήσεις  με την συμμετοχή της ακροδεξιάς. Στη Γερμανία, αν σχηματιστεί κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού », η ακροδεξιά θα αναλάβει τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτή η άνοδος της ακροδεξιάς ευνοήθηκε και από τις εξελίξεις στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Τον περασμένο χρόνο ανέβηκε στην εξουσία στις ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τράμπ, που πρεσβεύει περίπου τις ίδιες απόψεις με αυτές που πρεσβεύουν οι ακροδεξιές δυνάμεις στην Ευρώπη: Από έναν άκρατο νεοφιλελευθερισμό, όπου οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι,  μέχρι την υποστήριξη κάθε είδους τείχους που κρατά τους μετανάστες μακριά, ενάντια σε κάθε μορφής διεθνή συνεργασία και αλληλεγγύη, όπου ο καθένας κοιτά τον μόνο εαυτό του. Μπαίνουμε στο 2018, 50 χρόνια μετά τον Μάη του 1968, και διαπιστώνουμε ότι τα πράγματα παίρνουν την αντίθετη πορεία, όπως εύστοχα επισημαίνει το πρωτοσέλιδο της Le Monde Diplomatique.  Ενώ οι εξεγέρσεις της νεολαίας στην Ευρώπη και στην Αμερική άνοιξαν τον δρόμο για σημαντικές κοινωνικές και δημοκρατικές αλλαγές, τώρα βλέπουμε ένα μεγάλο πισωγύρισμα.

Πριν 50 χρόνια η οικονομία δεν ήταν ούτε δεύτερο ή τρίτο θέμα στον δημόσιο βίο τόσο των ΗΠΑ όσο και της Βρετανίας, σύμφωνα με μια ανάλυση του Guardian. Μήπως η οικονομία πλέον έχει ισοπεδώσει την πολιτική;

Αυτό είναι το δεύτερο μεγάλο θέμα, αν και δεν ήταν- αρνητικό- προνόμιο μόνο του 2017. Ήταν και των προηγούμενων ετών. Στο παρελθόν, οι περισσότερες χώρες κυβερνιούνταν από πολιτικούς ηγέτες, ενώ σήμερα από οικονομικά συμφέροντα. Η επικράτηση της οικονομίας επί της πολιτικής, του χρηματοπιστωτικού συστήματος  επί των πολιτικών, τους οποίους και ελέγχουν. Τα ΜΜΕ σε πολλές περιπτώσεις ελέγχονται από τα ίδια οικονομικά συμφέροντα. Αυτό επίσης δεν συνέβαινε πριν από είκοσι ή τριάντα χρόνια. Υπήρχαν μεγάλα δημοσιογραφικά συγκροτήματα, που παρά τα ελαττώματά τους, είχαν δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, διοικούνταν από παραδοσιακούς εκδότες. Σήμερα μεγάλοι οργανισμοί, όπως η Washington Post στις ΗΠΑ, η Le Monde και η Liberation στην Γαλλία, οι Times του Λονδίνου, έχουν εξαγοραστεί. Είναι αναμενόμενο λοιπόν, οι εφημερίδες αυτές να καταπιάνονται με τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους.

Τι θα γίνει με το προσφυγικό το 2018;

Το προσφυγικό είναι ο καταλύτης για μια σειρά από σημαντικές πολιτικές εξελίξεις, με  την κατάρρευση της έννοιας της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ και τον σχηματισμό μιας ομάδας, από τα λεγόμενα κράτη του Βίζεγκραντ, με τα οποία συμμαχεί  συχνά και η Αυστρία, που φτιάχνουν ένα δικό τους μπλοκ εντός της ΕΕ κοιτάζοντας προς τον Τράμπ. Έχω την αίσθηση, ότι μπορεί κάποιες από αυτές τις χώρες να αναγνωρίσουν την Ιερουσαλήμ, ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, ακολουθώντας τον Αμερικανό Πρόεδρο. Αυτό θα είναι αντίθετο με την ευρωπαϊκή πολιτική, αλλά έχει κατά κάποιον τρόπο αναγγελθεί από ισραηλινούς υπουργούς. Αν όντως συμβεί, τότε θα δούμε να διαγράφεται ένα σαφέστατο ρήγμα μεταξύ των Βρυξελλών και αυτών των χωρών που μπήκαν στην Ένωση μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και του υπαρκτού σοσιαλισμού. Το 2018, λοιπόν, εκτιμώ ότι θα μπει πολύ πιο έντονα το ζήτημα της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων. Είναι δύσκολο να διώξει κανείς την Ουγγαρία ή την Πολωνία, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν μέτρα και κυρώσεις εναντίον της για παραβίαση των θεμελιωδών δημοκρατικών αρχών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έτσι, αυτό που επιχειρούν τώρα οι μεγάλες χώρες της ΕΕ είναι να δημιουργήσουν μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων, με σκοπό αυτές οι χώρες που αρνούνται να υπακούσουν σε βασικές ευρωπαϊκές αξίες, όπως φάνηκε στο θέμα της αλληλεγγύης και των προσφύγων και συντονίζονται με τον Τραμπ, να μείνουν σε δεύτερη ταχύτητα.

Ασπάζεστε την αισιοδοξία της ελληνικής κυβέρνησης για την πορεία της οικονομίας; Θα δούμε θετικές εξελίξεις στην Ελλάδα;

Υπάρχουν θετικές εξελίξεις και στην ανεργία και στην οικονομική ανάκαμψη, όμως οι άνθρωποι ακόμη περνούν δύσκολα. Αν το 2018 συνεχιστεί το ίδιο θετικό οικονομικό κλίμα στην ΕΕ, και δεν προκύψουν νέα προβλήματα ως αποτέλεσμα των πολιτικών και των εντάσεων που προαναφέραμε, η Ελλάδα θα μπει σε ένα νέο κύκλο, που ένας σταθμός θα είναι η έξοδος από τα μνημόνια ενώ προηγουμένως θα έχει επιχειρηθεί επιτυχημένη έξοδος στις διεθνείς αγορές, με σκοπό η χώρα να δανείζεται όπως όλες οι υπόλοιπες και όχι με τους όρους που θέτουν οι δανειστές. Το μοναδικό ερώτημα, όμως, δεν είναι αν θα βγει από τα μνημόνια και στις αγορές η χώρα αλλά το κατά πόσο αυτή η έξοδος θα είναι πλήρης. Βέβαια κάθε χώρα της ΕΕ υπακούει σε κάποιους κανόνες της ΕΕ. Αν είναι όμως μια «καθαρή» έξοδος τότε αυτό θα είναι μια πολύ καλή εξέλιξη. Αντίθετα, δεν βλέπω σε καμία περίπτωση ότι θα έχουμε εκλογές το 2018, όπως προβλέπει η αντιπολίτευση σε ένα όνειρο θερινής νυκτός. Εκλογές θα έχουμε το 2019.

Η Ευρώπη είναι επτάψυχη; Πως στέκεται στα πόδια της ύστερα από το Brexit, το δημοψήφισμα της Καταλονίας ή την αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης στην Γερμανία;

Τα καταφέρνει γιατί δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Είμαι, από την πλευρά μου, πολύ κριτικός απέναντι στην πορεία που ακολουθεί η ηγεσία της ΕΕ. Όμως μέσα σε αυτή την διεθνή συγκυρία της παγκοσμιοποιημένης αγοράς δεν υπάρχει εναλλακτική. Η λύση είναι να μείνουμε μέσα στην Ευρώπη και να προσπαθήσουμε να την μεταρρυθμίσουμε , να την κάνουμε κοινωνικά δικαιότερη και πιο δημοκρατική. Η απομόνωση θα ήταν καταστροφική. Ο μόνος τρόπος να μπορέσει κάθε ευρωπαϊκό κράτος να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της διεθνούς οικονομίας, που έρχονται από την Κίνα ή την Ινδία και τις ΗΠΑ, είναι να μείνει ενωμένο με τα υπόλοιπα. Όμως αυτό σημαίνει και αλλαγή της Ευρώπης, γιατί έχει πάψει να είναι ελκυστική με αποτέλεσμα να έχουμε φαινόμενα όπως το Brexit, τις εξελίξεις στην Καταλονία και τον ευρωσκεπτικισμό, που κερδίζει έδαφος – κάτι που θα φανεί και στις προσεχείς ιταλικές εκλογές.

http://tvxs.gr

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ