Το Πηγαδάκι (Στον Αγιάννη) Μέρος Β’

Γράφει ο Ηλίας Σακαλής

Μορφικές μετεξελίξεις.

Διαδοχικές μεταβολές ανά τους αιώνες.

α. Τότε: Το 1742 και εκείθεν. Και πρωτύτερα: το μικρό, το αβαθές πηγάδι, το πηγαδάκι… Δομημένο με ξερολιθιά. Δηλαδή λιθοδομή χωρίς συνδετικό κονίαμα για την εισροή και την διύλιση, το φιλτράρισμα θα λέγαμε, του εισερχόμενου ύδατος.

Το συνολικό του βάθος, σύμφωνα με τη σημερινή μορφολογία του χώρου, εικάζεται ότι ήταν περίπου δύο (2) μέτρα.

Βλέπε αριστερά τη σχετική παράσταση.

β. Έκτοτε: επί Χατζηισμαήλ πασά και εντεύθεν, έως σήμερα, η πηγή. Και εσαεί; Ίδωμεν… Ο «Ρεΐζης» Χατζηισμαήλ τότε κατεδάφισε το μικρό πηγάδι και, αφού περισυνέλεξε το νερό και το οδήγησε στην πέτρινη «κορύτα» (=λεκάνη), κατασκεύασε την έως σήμερα σωζόμενη πηγή, όπως αυτή αριστερά εικονίζεται.

Πρόκειται, λοιπόν, για ένα ιστορικό μνημείο, ένα στοιχείο της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, το οποίον πρέπει να τιμάμε και να σεβόμαστε δεόντως. Εν εναντία περιπτώσει «Θεός φυλάξοι» από βανδαλισμούς και βαρβαρότητες…